آدم های دودی

سلام

چهارشنبه ها برای من یک جورایی روز اتلاف وقته. یک حفره بزرگ تو برنامه کلاس هام دارم که هیچ کاری نمیشه کرد غیر اتلاف وقت. اون وقت به همین دلیل آخرین کلاسم دیر تشکیل میشه و دیرتر تموم میشه. بعد برای برگشتن به خونه دچار دردسر میشم. معمولا برای مقصد مورد نظرم در مبدا تاکسی نیست. باید کلی وایسی تا تاکسی بیاد و بعد هم ترافیک خیلی شدیده.

چهارشنبه ای که گذشت شدت ترافیک به مراتب بیشتر از روزهای مشابه بود. یک ساعت و نیم مسیر نیم ساعته را طی کردیم. تاکسیمون تصادف کرد. دعوا و کتک کاری شد و ...

تمام این یک ساعت و نیم توی مسیر توجه من به ماشین های کناری بود که چهارباند اتوبان که هیچی، خطوط اضطراری و حاشیه اتوبان را هم پر کرده بودند. به جرات می شد گفت بیشتر از نصف این ماشین ها تک سرنشین بودند. ماشین هایی که عین یک ساعت و نیم روشن بودند و گازهای آلوده و سمی به آسمون خاکستری و ریه های پر از دود ما می فرستادند.

تو همین چند روز اخیر فقط چند نفر از افراد بنام و مشهور از سرطان مردند؟! مرتضی پاشایی، مظلومی و ...

جمعیت براشون اشک ریختند و جمع شدند و تشیع کردند و یاد و خاطره گرامی داشتند ولی کسی نپرسید که اصلا دلیل این سونامی سرطان چیه؟!

شاید داستان بنزین های آلوده و بی کیفیت را خیلی از ماها شنیده باشیم و مرتب مسئولین تقصیرها را مثل توپ به هم پاس داده باشند بدون هیچ نتیجه عملی! ولی خود ما چی؟! نقش خود ما چی میشه؟! نقش تک تک اون انسان هایی که مسبب این ترافیک هستند؟! چه قدر از این سفرها ضروریه؟! چه قدر ضروریه که ما یک نفر با یک ماشین بریم بیرون؟! قبول دارم وسائل حمل و نقل عمومی کمه و جوابگوی نیاز تهران نیست ولی برای من به شخصه این بهانه ای نبوده که تو این آلودگی هوا ماشین بیارم بیرون!

چهارترمه که همین مسیر را میرم. چهار ترمه که همیشه موقع برگشت این دردسرها را داشتم ولی یک بار با ماشین شخصی نیومدم. نه این که رانندگی بلد نباشم، من تو جاده ها و کنار تریلی ها هم روندم. ولی به شخصه حس می کنم من یکی از عاملین افزایش این موج وحشتناک و بدون مهار سرطان نباشم.

اگه دیگران بهمون رحم نمی کنند، خودمون به خودمون رحم کنیم. به بچه هامون. به پاشایی ها و مظلومی ها و اون کسانی که تو همین هفته و در جوونی از سرطان مردند و مثل این افراد مشهور نبودند که ازشون حرفی به میون بیاد...