هر نکته ای مکانی دارد!
سلام
این مدت که نبودم یک سری تغییرات در خونه دادیم و بعدش به اصفهان سفر داشتیم. (نه این که همه خیلی دلواپسم شده بودند!از اون لحاظ!;) )
اصفهان که بودیم یک شب سری به سیتی سنتر اصفهان زدیم. وقتی از پارکینگ به سمت ساختمان اصلی می رفتیم یک دختر و پسر جوون جلوم بودند. دختر قد بلند و باریک بود. سایز زیر صفر. یک بلوز پوشیده بود تا روی باسن و یک ژاکت بافت کوتاه. به نظرم با این که پوشش خلاف عرف جامعه بود ولی به خاطر این که لاغر و باریک بود ولی اصلا زننده نبود.
وارد ساختمان اصلی که شدیم. چشمم به یک خانم نسبتا جوان با قد حدود 160و احتمالا وزنی بالای 80 افتاد که پوششی مشابه دختر اول داشت. با این تفاوت که تمام چین و لایه لایه های چربی شکم و برآمدگی های باسن و ران پا و ... توش افتاده بود.
خوب من به آزادی پوشش و حق انتخاب اعتقاد دارم ولی نه به این معنا که هر کسی هر چیزی را هر جایی بپوشه. خوب عزیز من اصلا فکر کن الان در مغز لوس آنجلسی، شما یک هیکلی داری که من نمی خواهم تقبیحش کنم اصلا هم طرفدار لاغری افراطی نیستم ولی باید مناسب با این هیکل لباس بپوشی. لباسی انتخاب کنی که بهت و به هیکلت بیاد و منظره ای که جلوی چشم دیگران می گذاری قابل تحمل باشه.
نمی دونم چرا ما وقتی در مورد حق انتخاب و آزادی صحبت می کنیم به حداقل آزادی که آزادی پوششه فقط قناعت می کنیم؟ چرا همین آزادی را هم که به دنبالش هستیم را به بیراهه می بریم؟ من که باورم نمیشه در کشورهای اروپایی هر زنی با هر فرمت بدنی در هر موقعیتی لباس های یک شکل بپوشند و سعی کنند همه مثل هم لباس های روی مد را بپوشند و حس کنند الان انتهای خوش تیپی هستند. بعید می دونم یک زن انگلیسی به فرض با کفش پاشنه 15 سانت بره پارک کوهستانی. یا به فرض یک زن فرانسوی برای خرید کردن ساده خط چشم و سایه چندین رنگ بزنه.
چرا این قدر ظاهر ما، مورد توجه قرار گرفتن از طریق ظاهر، سـ.کسی و جذاب به نظر رسیدن برامون مهمه؟ چرا فکر می کنیم برای برازنده و شایسته بودن همه ما باید از یک مدل و طرح لباس که الان مد است استفاده کنیم؟ مثلا چرا فکر می کنیم لباس های تنگ برای همه ما باعث میشه خیلی جذاب و خوشگل بشیم؟
تعریف ما از هویت بدنی، ظاهرمون و زیبایی دقیقا چیه؟ چرا این قدر به راحتی بازیچه دست دیگران میشیم؟ از چی می ترسیم؟ چرا برای مورد توجه قرار گرفتن دست به هر کاری می زنیم؟ چرا این قدر دغدغه ظاهر فکر و ذهنمون را درگیر کرده؟ دقیقا چه چیزی باعث شده این همه ما درگیر زیبا و جذاب شدن به هر قیمتی باشیم؟ کدوم معیار؟ با معیارها و خط کش های چه کسانی خودمون و ظاهرمون را می سنجیم؟
بعدا نوشت: گاهی وقتی پستی می نویسم دلم می گیره از این که چرا عده ای از دوستان مفهوم اصلی پست را نمی گیرند و گیر می دهند به خطوط اول پست و روی اون مانور می دهند. من خیلی از پست هام را با مثال های عینی که دور و برم هست شروع می کنم و حس می کنم این ممکنه در باز کردن موضوع کمک کنه ولی عده ای از دوستان فقط روی مثال مانور می دهند. مثلا از خودم و دوستم میگم و دوستان به جای صحبت درباره موضوع اصلی پست به مقایسه من و دوستم می پردازند.
دوستان عزیز من با اون دسته از خانم ها و همین طور آقایونی که هیکل درشتی دارند مشکل ندارم. به خواهش های دل اون ها و سلیقه شون هم کاری ندارم. منظور من اون دسته ای هستند که جذاب بودن شده براشون همه چیز و این قدر درگیر این موضوع هستند که متوجه نمیشند که چه بهایی براش می دهند و یا واقعا چه جوری به نظر می رسند. حتی کسانی که مثلا گوششون را الاغی می کنند. یا از زور برنزه کردن پوستشون می سوزه! لطفا لطفا روی پاراگراف آخر مانور بدهید.
عقیده من این گونه است که هر کسی بهتره متناسب با فرمت بدنیش لباس مناسب با مکان و زمان مناسب را بپوشه. این عقیده منه و فرق این که شما یک عقیده را داشته باشید و یا این که تحمیل کنید عقیده تون را در اینه که من فقط خوشم نیومد و به نظر من این لباس نامناسب بود ولی نه به اون خانم حرفی زدم و نه مجبورش کردم لباسش را عوض کنه. در حالی که تحمیل عقاید این گونه است که من یک جوری به این خانم می رسوندم لباسش خوب نیست و در درجه بالاتر مجبورش می کردم لباسش را عوض کنه. آزادی عقاید این نیست که ما از هر چیزی و هر منشی خوشمون بیاد بلکه اینه که با این که خوشمون نمیاد ولی مجبورشون نکنیم مثل ما زندگی کنند. ممکنه من اصلا از همجنس گرایی یا هیپی ها خوشم نیاد و بیام بگم دوست ندارم و به نظرم اصلا خوب نیست ولی نمیام بگم باید همجنس گراها را انداخت زندان یا هیپی ها را جریمه کرد! و همون آزادی به من هم اجازه میده عقیده ام را بگم و بگم به نظر من این درست نیست و یا خوشم نمیاد. و نمی دونم دوستانی که به این نکته اشاره می کنند چرا همین حق را به بنده نمی دهند؟
امیدوارم دوستان از این لحظه به بعد به جای این که روی خانم چاق داستان مانور بدهند به سوالات پاراگراف آخر پاسخ بدهند
سلام دیروزفکرمیکردم شمابدون پست خداحافظی رفتین خوشهالم که هنوز هستین.وقتی خیلیهافرق صف نون روباعروسی رفتن نمیدونن وباارایش ولباس بدیابقول قدیمیاباسرخاب سفیداب بیرون میان چه توقعی ازمردایی باهمین خط فکری میشه داشت که فکربدومحرکی نداشته باشن.
من فکر می کنم این یک رابطه دایره وار علت و معلولیه! مردان دنبال جاذبه های جنسیتی زنان بودند و زنان را بر این اساس دسته بندی کردند و در نتیجه زنان هم بیشتر به این موضوع توجه کردند و همین باز به اون توجه و دسته بندی دامن زده و ...
سلام
تغییرات مبارک باشه
به شخصه نگرانت شدم و میخواستم به اون شماره زمان دوره های مشاوره پیام بدم ولی دیدم منطقی نیست که اون شماره اصلی خودت باشه.
این ظاهرگرایی خصوصا در مورد زنها به نظرم در گذشته هم وجود داشته چون تو بطن ذهن جامعه ما زن بیشترین تواناییش در جذابیتهای جنسیهذولی فرصت بروز تو خیابون پیدا نمیکرده. اما امروز همون جذابیت تازه با لعاب روشنفکری تو جاهای عمومی بروز پیدا میکنه.
از اینا که بگذریم به نظر من ساپورت کمک بزرگی به تشخیص بیماریهای اسکلتی کرده!!
ممنون.
اون سیم کارتم به عدم پیوست
بیماری های اسکتی را خوب اومدی
در هر صورت در بیشتر دوره های تاریخی زنان را با وجود و جاذبه های جنسیتیشون سنجیدند چه برای شوهر و چه برای جامعه!
عقده
شیوه نادرست پرورش
شیوه نادرست آموزش
محدودیت های جنسیتی
تبعیض بین دو جنس
منع همیشگی جنس مخالف
عدم وجود راههای مناسب ارتباطی (مورد پذیرش در جامعه) بین دو جنس مخالف (یا تعداد اندک راههای موجود که طبیعتا پاسخگوی همه افراد نیست)
دیگه همینا به ذهنم میرسه الان....ببخشید دیگه...
همین ها هم خیلی خوبه
خب عقیده شما محترمه...تو فیلم آمریکاییها تاحالا آرایش رو صورت کسی ندیدم.لباس خیلی باز هم ندیدم.و همچنین ندیدم موهاشونو برای هربار بیرون رفتن سشوار و اتو و بابلیس بکشن.
اما یه نگاه بندازید به سریالای جاهلانه و مزخرف ترکیه ای(هم قاره های خودمون).
من کاری با لباس پوشیدن کسی ندارم.هرکسی یه جوره.اما خب این خانمهای پلنگ و داف که سراپا عمل و آرایشن خیلی وقته خز شدن...اما هنوز متوجه نیستن.
به عقیده من زیبایی در سادگیست.و خود را شبیه پلنگ کردن رابطه مستقیم دارد با عقده و خودکم بینی و حقارت.و محبتی که درون خانواده و از درون خود شخص به او نرسیده.و منتظره که غریبه ها اونو بهش هدیه بدن...و جالبه که حس میکنن همه دنیا بهشون حسادت میکنن((: و من نمیدونم قیافه رو ترسناک کردن و پوشیدن لباسهایی که از برهنگی بدتره چه حسادتی داره؟
مثلا شما یه قیاس کنید مدلهای ایرانی رو با خارجی...مثلا الهام عرب با اما واتسون.
اینایی که گفتم نظرات شخصیم بود.ولی در نهایت کاری ندارم با پوشش کسی...حتما به نظر خودشون خوبه.
من مگه خلاف این حرف ها را زدم؟
به نظر من در عین حق انتخاب باید شعور اجتماعی داشته باشیم و لباس مناسب برای مکان مناسب را بپوشیم و در ضمن این که خودمون را همین جوری دوست داشته باشیم و برای مورد توجه دیگران بودن خودمون را به آب و اتش نزنیم
سلام
فکر کنم چون راحت نیستیم
یا اینکه چشمهای دیگران مهمتره تا اعضا بدن خودمون
خوب چرا راحت نیستیم؟
من یک نکته در این معنی بگم:
اگر افکار عمومی ما قوی باشه، آنچه که اسمش ر میذارن امر به معروف و نهی از منکر (در هر عرصه و زمینه ای)، از طرف افکار عمومی به افراد جامعه تحمیل میشه. ما الان این افکار عمومی تأثیرگذار و این جامعه ی مدنی قوی ر نداریم.
نکته جالبی را مطرح کردید
سلام خانم اردیبهشتی
من عامل بی سلیقگی را هم در نظر می گیرم. مرد بد لباس ندیده اید؟ من زیاد دیده ام!
لباسهای نا مناسب با سن و اندام و حتی موقعیت و فصل هم در زنان دیده می شود و هم در مردان. اتفاقا خیلی از این آقایان فکر می کنند مکش مرگ ما هم هستند و الان است که جمعیت زنان به غش و ضعف بیفتند!!
البته این هم نکته بسیار مهمی است که اشاره کردی
در طبیعت جنس نر برای جلب توجه جنس ماده و بقای نسلش دست به هر کاری میزنه! زیباترین چوبها و برگها رو جمع میکنه و لونه میسازه تا ماده ی مورد نظر حاضر به جفت گیری بشه باهاش و اکثر جیوانات جنس نر زیباتر و خوش رنگ و لعاب تر از جنس ماده هستند! یعنی میخوام بگم در طبیعت اینطور تعریف شده که جنس نر باید برای بقای نسل و ژن های خودش توجه بهترین ماده رو جلب کنه!
حالا در مورد انسان و بیشتر انسان جهان سوم که آلوده به مردسالاریه و تا امروز و هزاره ی سوم و عصر ارتباط و اینترنت و موبایل هنوز توی ذهن و فکر و تربیت جامعه( اعم از زن و مرد) رسوب کرده که مرد جنس برتره و باید برای بدست آوردن جنس برتر تلاش کنیم! خب این تلاش چجوریه؟! بله مردها با چشمهاشون گول میخورن!! بیایم گولشون بزنیم و خودمونو شبیه ژن های به ظاهر برتر اروپایی کنیم! موهایمان بلوند و چشمهایمان پلاستیکهای آبی و وای از لباسهایمان!!
باید مد روز باشد تا مردها را شکار کنیم!!
در جوامعی که این دغدغه های پیش پا افتاده ی ما را رد کرده اند دیگر زن برای جلب توجه دست به هر کاری نمیزنه
البته منکر این قسمت که زنها به زیبایی خیلی اهمیت میدن و دوست دارن زیبا باشن و تحسین برانگیز ، نیستم!
اما اگر شما شب جمعه ها فرصت داشته باشی تا با یه لباس باز و ناجور بری کلاپ و برقصی و عده ای هم ازت تعریف کنن اونقدر دچار عقده نمیشی که با هیکل نامناسب لباس جذب ناجور بپوشی و فوقش یه لچک هم بکشی سرت که مثلا مسلمونی و داری توی کشور اسلامی هم زندگی میکنی!!
دیالوگی که هم توی فیلم های خارجی به وفور شنیدم هم از زبون اونهایی که یا خارجی ن یا خارج از این فرهنگ بزرگ شدن این بوده : فلانی دختر جذابیه ، خیلی باهوشه!
نمیگن دور باسنش فلانه یا سایز سینه هاش بهمانه!!
هوشش اونو زیبا میکنه چون فرصت بروزشو داره و البته چشم و دل همه هم از دیدن باسن و سینه سیر شده!!
من هم با همه عمر را در بند و نگرانی جذاب بودن برای جنس مخالف زندگی کردن مخالفم
سلام.میدونم معمولا با نظرات مخالف برخورد شدید میکنید اما من نظرم رو میذارم و دلیلی هم نمیبینم که الزاما هم نظر باشیم: فکر میکنم هم اونهایی که همیشه در پی مد هستن و هم اونایی که از دیدن آدمهایی با پوششهای عجیب تعجب میکنن توجهشون به ظاهر افراد زیاده. اونایی که دنبال مدن مطمئنا میخوان که به چشم زیبا بیان و کسایی هم که میبینند و تعجب میکنن مطمئنا از سطح ظاهر افراد فراتر نمیرن. قبول دارم که هر موقعیتی پوشش خاصی رو نیاز داره و نمیشه مثلا توی محل کار با بیکینی ظاهر شد اما رفتن پاساژ جاییه که آدم لباس مناسب تفریح میپوشه و معمولا قاعده خاصی برای این کار وجود نداره فکر کنید شاید اون آدم چاق هم از اندامش راضیه و به نظرش نمیاد نشون دادنش چیز زشت و زننده ای باشه. در هر صورت این نظر اونه و محترمه. تا صد سال پیش هم اندام اون با چاقیش روی بورس بوده!
یه ذره به نظرم گیر دادن به لباس پوشیدن آدم توی جایی که قراره تفریح کنه دخالت توی مسائل شخصیشه! اینجا محیط علمی یا کاری یا... نبوده که هدف چیز دیگه ای باشه و حتی پوششم تحت تاثیر اون هدف باشه!
بانوی عزیز بنده با عقاید مخالف برخورد شدید نمی کنم. وقتی برخورد شدید می کنم که فرد به گونه ای با مخالفتش من را بازی بده یا قصد دیگه ای داشته باشه یا توهین کنه.
من از عقاید مخالف استقبال می کنم و به نظرم باعث میشه از زاویه دید دیگری به دنیا نگاه کنم ولی دلیل نمیشه حتما عقاید مخالف را بپذیرم.
من یک انسان معمولی هستم و ادعایی ندارم. شمس تبریزی با اون همه عرفان و فضیلت آخر در بند ظاهر دنیوی کیمیاخاتون شد و به روابطش با سایرین حسادت کرد از منی که ادعای عرفان ندارم چه انتظاری میره؟
این اعتقاد منه. من اصلا نمی تونم ظاهر را منکر بشم ولی در سطح ظاهر موندن را قبول ندارم. مسلمه که در اولین برخوردها ظاهر انسان ها به چشم میاد. برای همین از بزرگان دین تا ادب و غیر دین و سیاستمداران و ... هر کدوم سطح معقولی از اراستگی را داشتند. به هیچ عنوان هم مد را رد نمی کنم و مثلا نمی تونم بگم رییس جمهور یک کشور با لباس مد دهه هفتاد در انظار ظاهر بشه (نه لزوما مکان های رسمی و کاری) و بگه باطن من مهمه به ظاهرم چی کار دارید؟ شما به ظاهر من گیر بدهید یعنی از سطح ظاهر فراتر نرفته اید.
من به اون زن به شخصه کاری ندارم. اگه داشتم مثل مامور ارشاد می رفتم و به راه راست هدایتش می کردم. صحبت من و مشکل من با زنانی است که برای مورد توجه بودن، به هر قیمتی روی مد بودن به این خیال که تنها راه جذابیت اینه دست به هر کاری و تقلید بی چون و چرا می زنند. مئلا مانتوی جلو باز به یک عده میاد به یک عده نمیاد. کسی که به دنبال آراستگی و رضایت شخصی از ظاهرش باشه به این نکته توجه می کنه که چه چیزی من را زیباتر می کنه یا نمی کنه. اگه زیباتر نمی کنه پس استفاده نمی کنه. نه این که چون صرفا مده باید حتما این جوری باشم وگرنه از جمعیت جذابان عقب میوفتم.
بنده هم همیشه امیدوارم خوانندگان من از سطح مثال هایی که می زنم فراتر برند و بیشتر روی مفهوم نوشته ها تمرکز کنند و فکر نکنند مشکل من صرفا اون خانم خاصه. مشکل من یا نظر من یا باور من با یک جریان خاصه
سلام
سفر خوش. عقل مردم به چشمشان است اگر چشمشان مانند چشم شما درست ببیند!
ممنون
بانوی اردیبهشتی جان برام عجیب بود که شما همچین پستی بنویسی. توی خارج ما بله، اکثریت خانمها آرایش عجیب غریب نمی کنند و لباسی با برهنگی بیش از حد تن نمی کنند. ولی اقلیتی هستند که اینطور نیستند و به اندازه بقیه محترمند و امنیتشون و پذیرفته بودنشون مورد تردید نیست. اون اکثریت هم که خیلی برهنه و خیلی آراسته! نیستند هرجور دوست دارند لباس می پوشند. اینجا ملت رسمشونه! جوراب شلواری در نقش شلوار می پوشند. با هر هیکلی و هر اندازه باسنی. خیلی ها تاپ چسبون می پوشند. با هر اندازه سینه و شکم و هر مقدار چربی و هر چقدر چین. هر زنی حق داره تاپ و شلوارک بپوشه حتی اگه شکمش از تاپ بزنه بیرون و پوست دستها و پاهاش از شدت کک مک و چین و چروک ایرانی ها رو دق بده و موهاش رو هم نزده باشه. چرا اون خانم چون چاق هست باید بدنش رو بپوشونه؟ می تونیم بگیم من اگر اونقدر چاق بودم دوست نداشتم اونطور لباس بپوشم. ولی بیشتر از اینش رو نمی فهمم ما چه حقی داریم؟ اصلا همون خانم حق داره وبلاگ مد بزنه و عکس هم بذاره و اینجا باشه اتفاقا خیلیها هم که همون سلیقه رو داشته باشند استفبال می کنند.
جرا عجیب بود؟ من هم آدمم! ادعای فرزانگی هم ندارم. نظر من اینه. از قضا متخصصان مد و طراحی لباس به این موضوع تاکید می کنند که هر کس متناسب با فیزیک بدنش باید لباس بپوشه و آرایش کنه این بدین معنی نیست که رد کنند فرم بدنی یا سایزی را. مثلا میگند بهتره کسی که لاغره راه راه افقی بپوشه و برعکس افراد چاق راه راه عمودی.
راستش باید بگم من دقیقا متوجه کامنت شما نشدم ولی عقیده خودم را میگم. برای من مورد پسند مردان و تایید سیر مد بودن و تقلید به هر قیمتی و به هر دلیلی قابل قبول نیست. ولی این بدین معنی نیست که آراستگی را رد کنم. من دوست دارم زن ها برای رو فرم بودن هیکلشون تلاش کنند ولی به خاطر سبک سالم زیستن و نه برای مورد توجه بودن. به شخصه بنده هم از دیدن آراستگی معقول و ملایم لذت می برم. ولی بیشتر توجهم را به درونم معطوف می کنم. همون جوری که شما برای اون خانم های سایز بالا با کک و مک و موی بدن اصلاح نشده حق قایل هستید باید برای منم حق قائل باشید عقیده خودم را بیان کنم حالا مورد تایید شما باشه یا نه؟
بله من هم قبول دارم اون پوشش مطابق طراحی لباس و مد نیست و اگر اون فرد با متخصص مد صحبت کنه بهش پیشنهادات دیگه ای خواهد داد. با فرض این که این پوشش مطابق استاندارد زیبایی امروزی نیست کامنتم رو نوشتم.
برام عجیب بود چون توقع نداشتم خانم اردیبهشتی فمینیست نظرش این باشه که همه باید مطابق اصول مد که اتفاقا تحت تاثیر سلیقه مردانه و ارزشهای سرمایه داری و چه و چه هست لباس بپوشند و اگر این طور لباس نمی پوشند کار زشتی می کنند!
جمله آخر رو نفهمیدم. منظورم از کامنت این نبود که شما حق اظهار چنین نظری ندارید. منظورم این بود که بر اساس چیزهایی که از قبل ازتون خونده بودم به نظرم اتفاقا باید از حق اون خانم چاق علاقه مند به لباس تنگ در برابر افرادی که به خاطر زن بودن اون فرد معتقدند اون خانم باید توی قالب خاصی زندگی کنه تا مورد پسند باشه دفاع کنید. وگرنه البته که تا وقتی که فقط نظر شماست خیلی هم محترمه.
اسلام با اون همه ادعا 72 فرقه داره! فمینیسم گرایش های متفاوتی نداشته باشه؟
متاسفانه یا خوشبختانه من جزو اون آدم هایی هستم که اگرچه چاقی زیاد را تقبیح نمی کنم ولی تناسب اندام را دوست دارم. اصلا هم موافق شلختگی نیستم. معتقد هم نیستم گونی سیب زمینی می تونه برای همه انسان ها در همه زمان ها مناسب باشه. من هم به ظاهر توجه می کنم و هم باطن و به نظرم تعادل در همه چیز خوبه. چیزی که برای من مشکله اینه که این قدر به ظاهر توجه کنیم که همه زندگی ما بشه. مثلا افرادی که وسواس عمل زیبایی پیدا می کنند. یا هر کاری می کنند که از قافله مد عقب نمونند بدون توجه به این که واقعا برای اون ها مناسبه یا نه؟ از طرفی هم با کسانی که این قدر به باطن به ادعای خودشون توجه می کنند که ظاهرشون را رها می کنند. من هیچ کدوم را تایید نمی کنم. رسیدگی به باطن به معنای گذشتن از ظاهر و هر گونه گشتن نیست.
طراحی لباس هم یک علمه. تا وقتی در حد علم باشه باهاش موافقم ولی وقتی به گونه ای میشه که تو را در انحصار خودش قرار میده به گونه ای که بدون توجه به فرمت بدنت میری لباسی می پوشی که بهت نمیاد اون وقت مخالفم!
از قضا به نظر من این خانم با پوشیدن لباسی که مد شده و آرایش زیادش و عدم توجه به فرمت بدنش و این که چه چیزی حقیقتا اراسته اش می کنه تحت تاثیر سلیقه مردانه و ارزش های سرمایه داری و چه و چه قرار گرفته و همه حرف منم همینه. امید است که پاراگراف های بعد از داستان اون خانم چاق را هم مطالعه کنید.
یه چیز دیگه که به ذهنم می رسه اینه که فرض شما اینه که افراد به خاطر جذب جنس مخالف لباس می پوشند و خوب پوشیدن لباسی که ما رو زشت تر می کنه با این هدف منطقی نیست. این رو متوجه میشم. ولی به نظرم این فرض درست نیست. ما نمی دونیم افراد به چه قصدی لباس می پوشند و چه زندگی ای دارند و دنبال چی هستند در اون لحظه که از جلوی ما رد میشن. بی سلیقی هم کاملا حق همه افراده چون استاندارد سلیقه نداریم. به نظر ما بی سلیقگی میاد.
در بعدا نوشت توضیح دادم.
من مخالفم خانم اردیبهشتی.شما میگید شعور اجتماعی.خب این یه چیز کاملا سلیقه ایه.مثلا شاید شما برای یه خرید مختصر احتیاجی به آرایش نبینید اما یه خانم دیگه چرا...یعنی این شعور اجتماعی که میگید اصن معیار و خط کشی نداره.
در بعدا نوشت توضیح دادم.
سلام بانوی اردیبهشتی . من چند سال در کانادا زندگی کردم . اونجا بر خلاف اروپا که خیلی از مردم خوش هیکل هستن آدم چاق زیاده این چاق که میگم اصلا با چاقهای ایران ققابل مقایسه نیست یعنی وحشتناک چاقن و قشنگ یادمه که دیدم یه خانم خیلی چاق یا یه خانم حامله بلوز نسبتا کوتهای پوشیده بودن که پوست شکمشون معلوم بود و هیچ کس هم بهشون نگاه نمیکرد . منم خوشم نمیاد کسی با هیکل بد همه جاشو بندازه بیرون اما دارم رو خودم کار میکنم که اینطور وقتها بگم این آزادی شخصیشه و به من مربوط نمیشه .
مرسی از نوشته هاتون من خیلی دوست دارم بیام اینجا و نوشته هاتون رو بخونم
مارال عزیز همون طورکه در بعدا نوشت اشاره کردم مشکل من فقط چاقی نیست اگرچه طرفدار تناسب اندامم (نه لاغری مفرط) مشکل من تن به هر کاری دادن برای جذاب بودنه
دلیلش اجبار حجابه که باعث میشه خیلی ها به لباس های تنگ و بدن نما رو بیارن
موضوع دیگه همونه که عاصی گفت. در جوامع مردسالار، ارزش زن با داشتن شوهر تعریف میشه. نه با توانایی هاش و مفید بودنش در جامعه و هوشش و...
امیدوارم روزی برسه که توانمندی زنان بیشتر از جنسیت و هیکلش به چشم بیاد
منم یا مارال و مامان مینو موافقم
تو خارج ایران حتی ترکیه ارمنستان آذربایجان (منظورم همسایه های نزدیک ایران که چندان هم اروپایی نیستند) زنان به دلخواه خودشون لباس میپوشند تو آمریکا و کشورهای پیش رفته که بماند
بارها زنان خیلی خیلی چاق خیلی خیلی لاغر خیلی خیلی پیر خیلی خیلی بد هیکل دیدم که لباسهای تین ایجری پوشیدن یا کلی از اندامشون بیرون بوده
برای منم این حرف از طرف شما بعید بود
اینا مسایل شخصی آدمهاست
خداراشکر انگار بعدا نوشت را هیچ کس قرار نیست بخونه! اگه با وجود بعدا نوشت هنوز متوجه مفهوم پستم نشدید. احساس می کنم بهتره کلا سکوت کنم.
لابد الان میان به همجنسگرایی گیر میدن!!!!
وای خدا نکنه! من همون طور که با چاق ها مشکل ندارم با همجنسگراها هم مشکل ندارم
فکر میکنم خانم اردیبهشتی با دیدی که اکثر دخترها یا خانم ها در جامعه ما دارند این پست رو نوشتند.یعنی عده ای فکر میکنن برای اینکه به چشم بیان باید مطابق مد روز باشن.مد روز از نظر این عده یعنی دماع سر بالا,مانتو تنگ و کوتاه,ارایش غلیظ و...
اما هر چی مد شد لزوما برای همه موجب جذابیت نمیشه.اون خانمی که توی ارروپا و امریکا اینکارو میکنه,بخاطر راحتی خودشه نه جلب توجه.
اتفاقا چند روز قبل یکی براس پستی که مدتها قبل نوشته بودم و گفته بودم چرا کاسب ها هم ادم های چاق را نادیده میگیرند و چون مد هست همه جا کفش نوک باریک و لباس تنگ و..میفروشند نوشته بود :خب خانم برو وزن کم کن!!
بله با همین دید نوشتم. خوشحالم متوجه منظورم شدید
من بعدن نوشت رو خوندما.
دیروز دیر وقت این پست رو خوندم میخواستم قلم فرسایی کنم برا همین گفتم باشه یه وقت دیگه کامنت بذارم.
میدونید من خودم خیلی وقتا به نظر پوشش بقیه ایراد داره. همین موردی که گفتید مثلن ایراده. اصولن لباس باید جوری باشه که عیب های بدن رو بپوشنه. میگن یه پوشش مناسب پوششیه که فرم بدن شما (همون فرم گلابی و سیب و موز و اینا) رو نشه تشخیص داد. وقتی لباسی پوشید که میشه فرم ابتدایی بدن رو تشخیص داد یعنی درست لباس نپوشیدید. خب این از این.
گذشته از اینا من خودم یه سری مشکلات با لباس پوشیدن دیگران دارم. مثلن خوشم نمیاد (از دید بصری نمیپسندم) آقایون یقه شون باز باشه. شلوار تنگ بپوشن. خانومای خیلی لاغر ساپورت بپوشن و... بخوام لیست کنم خیلی طولانی میشه. تا مدتها هم با این مسئله درگیر بودم که خب وقتی میگیم آزادی پوشش یعنی من نباید با اینها مشکلی داشته باشم. ولی چرا نمیتونم؟
بعد از اون ور فکر میکردم واقعن این که به نظرم مرد باید یقه ی پیرهنش بسته باشه چه فرقی با این که زن موهاش باید تو باشه داره؟ چرا این که فکر میکنم مرد باید یقه ش بسته باشه به نظرم درسته ولی این که یه مذهبی میگه موهای زن باید تو باشه به نظرم بده؟
بعدها فکر کردم یه سری چیزا از نظر آراستگی و بصری و اینا درست نیست. ولی از اون طرفم که نگاه میکنیم این که من میگم اینا درست نیست. واقعن چه فرقی داره با کسی که میگه از نظر مذهبی فلان پوشش رو داشتن درست نیست؟ بلاخره هر دو داریم یه چهارچوب به نظر خودمون درست رو تعریف میکنیم. حتی با فرض این که هیچ کدوم نمیایم نظر و چهارچوب خودمون رو به بقیه اجبار کنیم. بازم این که چهارچوب داریم یه جورایی به نظر میاد.
بعدش که فکر کردم دیدم محدودیت ها و اجبارها با همین چهارچوب ها شروع میشن. یه جا اسمش میشه اصول لباس پوشیدن یه جا میشه مذهب یه جا میشه فرهنگ.
همین نکته های کوچیک کوچیک هست که میان و در نهایت محدودیت های بزرگ رو باعث میشن. یعنی من به خودم حق میدم(واقعن حق میدم) که از دیدن خانومی که مثال زدید یا از دیدن مردی که یقه ش بازه بدم بیاد. درست ه کاری نمیکنم اعتراضی نمیکنم اجباری برای اون ها ایجاد نمیکنم. منتها همین که بدم میاد یه جورایی یعنی توی ذهنم برای پوشش چهارچوب دارم. چهارچوب هم به نظرم با آزادی متضاده. وقتی این چهارچوب رو دارم یعنی آزادی پوشش رو قبول ندارم. آزادی پوشش یعنی هر کی هر چی دلش میخواد بپوشه. این که من به نظر با کفش پاشنه بلند پارک اومدن اشتباهه یعنی توی ناخودآگاهم قبول ندارم که آدم میتونه هر چی خواست بپوشه. (صرفن دارم در مورد خودم حرف میزنم و تحلیل هایی در طی زمان از فکرم داشتم رو میگم. حالا شاید یه مقدار فکر من در مورد پوشش و طرقه لباس پوشیدن شبیه به نظر شما در این مورد باشه.) تهش این ه که اون آدم اومده جلب توجه کنه و خودش رو نشون بده. خب اینجا بدترم میشه فکر من. یعنی من قبول ندارم یه نفر میتونه برای جلب توجه لباس بپوشه. واقعن چه ایرادی داره این مسئله؟ بله ناشی از مشکلات فرهنگی ه. ولی خب این مشکل هست و از بین رفتنی هم نیست. حداقل به این زودی ها از بین نمیره. من نمیتونم از همه انتظار داشته باشم که نیان برای دیده شدن همه جا کفش پاشنه بلند نپوشن. بدون داشتن زیبایی خاصی خیلی بزک دوزک نکنن. لباس از نظر آراستگی و اصول پوشش نامناسب نپوشنن. چون باید اعتماد به نفس داشته باشیم. خودمون رو هر جوری هستیم دوست داشته باشیم. نیایم برای پسندیده شدن خودمون رو به نمایش بذاریم و اینا.
به نظرم یکی مراحل رسیدن به این که آدم ها واقعن آزادی پوشش دارن. اینه که باید به این باور برسیم (البته خودم هم هنوز بهش نرسیدما.)یه سری ها دوست دارن یه جور خاصی لباس بپوشنن و ظاهرشون رو درست کنن. و چون این جور خاص با چهارچوب های فکری ما در مورد لباس پوشیدن(برای من آراستگی و اصول لباس پوشیدن و دید بصری ای که ایجاد میشه چهارچوبه.) متفاوته پس به میتونیم بگیم که درست نیست لباس پوشیدنش.
بازم میگم من خودم واقعن به این مرحله نرسیدم. ولی به نظر رسیدن به این باور که آدمها مجازن هرجور دوست دارن لباس بپوشن یعنی رسیدن به معنی آزادی پوشش. مادامی که من (شخص من.) نرسیدم به این مرحله یعنی به آزادی پوشش باور ندارم.
فکر من در مورد نحوه ی لباس پوشیدن مشابه به فکر شماس. این فکر ما به نظرم درست نیست. بله کسی رو اجبار نمیکنیم. با کسی دعوا نمیکنیم. کسی رو ارشاد نمیکنیم. ولی اون چهارچوب ذهنی رو داریم. و داشتن این چهارچوب ذهنی به نظرم درست نیست. من دارم سعی میکنم این چهارچوب رو از بین ببرم. چون به نظرم در نهایت تفاوت من با کسی که بقیه رو اجبار میکنه به داشتن پوششی صرفن این که من بروز نمیدم چهارچوب ذهنیم رو. و این تفاوت کمی ه با اون آدم. هر دوی ما اون چهار چوب و فیلتر که آدم ها باید این جوری لباس بپوشش رو داریم. وقتی برسم به مرحله ای که دیدن یه مرد با یقه ی باز یا شلوار تنگ. یا یه خانوم چاق با لباسی که تمام لایه بندی های بدنش معلومه. برام فرقی با کسی که از نظر اصول لباس پوشیدن و دید بصری به نظرم درست لباس پوشیده نداشته باشن. اون وقت میتونم بگم که من به آزادی پوشش باور دارم. در حال حاضر نمیتونم این رو بگم. اصلن این که منم مثل شما میگم"من به آزادی پوشش و حق انتخاب اعتقاد دارم ولی نه به این معنا که هر کسی هر چیزی را هر جایی بپوشه." یعنی من واقعن به این مورد اعتقاد ندارم. چون اگه اعتقاد داشته باشم. دیگه بعدش ولی و اما نمیارم.
نمیدونم بازی تاج و تخت رو دیدید یا نه؟ توی فصل اول اونجا یکی از شخصیت ها (تیریون لنیستر خطاب به بنجن استارک و چند نفر دیگه) به چند نفر میگفت من قبول دارم شما خیلی کارتون سخت و زحمت میکشید (و صحبت های اینچنینی) "اما" ... اینجا یکی از شخصیت هایی که مخاطب بود گفت وقتی کسی حرفی میزنیه و میگه "اما" یعنی تمام حرف های قبل از "اما" بی معنی بودن.
روزی که من بتونم بگم به آزادی پوشش اعتقاد دارم. و تمام. اون وقت میشه گفت من آزادی پوشش رو قبول دارم.
مادامی که بعد از گفتم من به آزادی پوشش اعتقاد دارم یک "اما" و "ولی" میارم و یه چهارچوبی تعریف میکنم. یعنی من واقعن اعتقادی به آزادی پوشش ندارم. فقط یه مقدار نسبت به تندروهایی که آزادی پوشش رو قبول ندارن، جبهه گیریم ملایم تره و منطقی تر نگاه میکنم به قضیه. ولی این جوی نیست که واقعن آزادی پوشش رو قبول داشته باشم.
خب البته این نظر من در مورد پوشش و آزادی پوشش بود. ممکنه شما فکر کنید حتی با وجود "اما"هایی که میارید. اعتقادتون به آزادی پوشش اعتقاد تمام و کمالی ه.
ولی به نظر من هر چهارچوبی برای پوشش بخوایم تعریف کنیم. یعنی واقعن و اصولی آزادی پوشش رو قبول نداریم.
بولوت جان من با اون جمله از اون فیلم مشکل دارم(قبول هم داری که یک دیالوگ از یک فیلم وحی منزل نیست؟) به نظر من ولی و اما کل قضیه را زیر سوال نمی بره، به یک نقص یا کمبود یا مورد استثنا اشاره می کنه.
مثلا: من خسته ام ولی به خاطر تو این کار را می کنم. (این جا انجام کار خستگی را انکار می کنه؟)
این نقاشی خیلی عالیه ولی یادت رفته خورشید بکشی (نبود خورشید یعنی کل نقاشی زیر سوال رفت؟)
کارت عالیه، خونه داره می درخشه ولی فراموش کردی اون پنجره را تمیز کنی (یعنی الان کل خونه به نظر ما کثیفه؟)
یک سوال. فرض کن ما به ازادی بیان معتقد باشیم. آیا درسته که بگیم چون آزادی بیان داریم تو خیابون راه بیوفتیم و به دیگران فحش های رکیک بدهیم؟ این یک نوع ازادیه دیگه! یا اعتقاد به آزادی عمل دارم. پس اگه کسی اسلحه حمل کرد و زد باهاش یک سگ را کشت مشکلی نیست! چون باید به ازادی عمل معتقد بود.
به نظر من آزادی به معنای بی حد و مرز و بدون چهارچوب و هرج و مرج نیست.
ای وای
من کلی ایم در در مورد سوال های پارگراف آخر نوشته بودم. ارور داد موقع ثبت کپی ام نگرفته بودم ازش.
خلاصه ش این که ماها برای عدم آموزشی که توی جامعه در مورد مد و لباس و چی بپوشم وجود داره این سبک نه چندان معقول لباس پوشیدن بین مردمون زیاده. اینجا تقصیر مردم نیست. خب وقتی آموزشی وجود نداره و طرف خود اموز داره لباس میپوشه طبیعیه این همه از نظر اصول بصری و مد و تناسب لباس و اندام و اینا مشکل داشته باشیم.
بعدم خب جامعه مرد سالاره. زن ها رو سوق میده به سمت مورد پسند و قشنگ و تو چشم بودن لباس پوشیدن. اصول لباس پوشیدن هم که آموزش داده نشده به کسی این مشکل فرهنگی ام دو چندان میکنه نمود عدم آموزش در مورد لباس مناسب و متناسب پوشیدن رو.
باید سعی بشه آموزش در مورد درست لباس پوشیدن بر مبنای مد و آراستگی زیاد بشه. که کی و کجا و کدوم نهاد میخواد آموزش عمومی و فراگیر انجام بده؟ مشکل فرهنگی هم باید حل بشه. که خب این مشکل توی یه روز دو روز به وجود نیومده. توی یه روز دو روز هم از بین نخواهد رفت.
هر وقت این دو تا مورد حل شد. اون وقت میشه از مردم انتظار داشت که خب یه سری نکات اصلی در مورد لباس پوشیدن رو بلد باشن و رعایت کنن. مشکل فرهنگی ایم نیاد اشتباه های لباس پوشیدن رو تشدید و متداول تر کنه.
بعد از اینا اگه کسی ام خواست بدون توجه به اصول مد و چی به کی میاد و بدون در نظر گرفت نکاتی که باید با توجه به فیریک بدنیش بهشون توجه کنه لباس بپوشه. خب دلش خواسته دیگه.
دریا به یک سایت مفید اشاره کرد ولی فکر می کنم گاهی فقط کافیه با دقت تو آینه نگاه کنیم ممکنه ندونیم چی بهمون میاد ولی حداقل متوجه میشیم این بهمون نمیاد
خانم اردیبهشتی عزیز
من مدتهاست که نوشته هاتون رو می خونم و با خیلی هاشون موافقم و خیلی هاشون هم مخالف نظر من بودن ولی کاملا درکتون می کنم که حرفی رو می زنید و منظورتون درک نمیشه!
من معتقدم هرکسی هرچی بخواد می تونه بپوشه و با یک نگاه نه چندان عمیق می شه متوجه شد که اون آدم لباس رو برای دل خودش پوشیده یا برای جلب نظر دیگران! این مسئله واضحیه که شاید نشه دقیق توضیحش داد ولی کاملا درک شدنیه. کاملا!
مهم نیست که می تونیم با حرفمون طرفمون رو ساکت کنیم یا نه، مهم اینه که خودمون به حرفی که می زنیم اعتقاد داشته باشیم و واقعا درستی اون رو درک کرده باشیم، وگرنه نشوندن بقیه سر جاشون یک کمی فن بیان می خواد و یک کمی هم بی انصافی. فقط همین!
راستش من قصد نشوندن سر جا را ندارم.
یادمه حدود دو سال پیش یک پستی نوشتم که به نظرم خیلی واضح بود ولی خیلی ها اومدند و گفتند اصلا متوجه نشدند من می خواهم چی بگم.
برای همین از اون روز سعی کردم پست هام کوتاه تر، ساده تر و با استفاده از مثال های ملموس باشه. برای همین شروع کردم با مثال های روزمره پست را آغاز کردن.
ولی وقتی احساس می کنم انگار باز هم قصد و منظور اصلی من درک نمیشه، حالا چه با مفهوم اصلی موافق باشند و چه مخالف دچار یک جور حس یاس میشم که آیا من به زبان دیگه ای حرف می زنم یا خیلی پیچیده میگم؟
در تایید حرفهای بعدا نوشت شما شاید بد نباشه دوستان مخالف سری به سایت چی نپوشیم بزنند و مطالب را که از منظر زیبای شناسی نوشته شده مطالعه بکنند.
سایت جالبیه
همه اینها به خاطر نداشتن عزت نفسه ما خودمون رو قبول نداریم و دوست نداریم. وقتی بچه بودیم دائم با بقیه مقایسه شدیم بببن فلانی چه بچه خوبیه، ببین چند تا بیست گرفته، ببین چطوری رفتار می کنه، ببین ...
خب معلومه وقتی بزرگ می شیم فقط می خوایم مثل بقیه باشیم اگه آرایش زیاد مده پس ما هم زیاد آرایش می کنیم حتی یه کم بیشتر اگه لباس تنگ مده ما هم لباس تنگ می پوشیم اصلا لباس تنگ تر می پوشیم و ... ما باید بهتر از بقیه باشیم.
بله فکر کنم عزت نفس خیلی موثره
درود
اتفاقا من خیلی با این حرفت موافقم بانو جان همیشه این موضوع منم به فکر میندازه که واقعا دلیل این رفتار چیه... منم مثالی بزنم براتون چند وقت پیش جلو اداره ارشاد منتظر خواهرم بودم تا کارش تموم شه و با هم به جایی بریم توی افکار خودم بودم دیدم خانمی با لباس آراسته و مرتب و آرایش ملایم از جلوم رد شد تیپش میگفت خانوم کارمند اداره ارشاده که یهو.... دیدم کفشش از پاش در اومد چشمم افتاد به کفشه که پاشنه پونزده سانتی میخیش توی سنگفرشای پیاده رو گیر کرد و هر کاری هم میکرد نمیتونست درش بیاره و مستاصل شده بود تو همین لحظه چنتا از همکارای آقای ایشون از کنارش رد شدن و خوش و بش کردن و رفتن تو دفترشون و خانوم هم با حرص و تقلا خودشو نجت داد و رفت... منم موندم متحیر که چرا !!!!!!! مگه قرار نیست اینحا محل کار و رفت و آمد باشه چه نیازی به همچین پاپوش سختی هست!!!! اتفاقا ایشون به لحاظ قد هم خیلی متناسب بودن که نیاز ایشونو به قد بلند مرتفع میکرد!
به هر حال به نظرم انسان طالب زیباییه و گاها محتاج زیبا بودن اما اگر تعریف مشخصی از زیبایی نداشته باشیم و درک این مسیله برامون دشوار باشه یا دچار سردرگمی باشیم و نتونیم زمان و مکان و موقعیتمون رو مچ کنیم این دست صحنه ها رو رقم میزنیم که هر چند درحیطه حق شخصی خودمون قرار میگیره اما عمیقا نامطلوبه و مسلما دارای اثر معکوس...یعنی اینکه هر چند این حق هر فردیه چگونه لباس بپوشه چه راحت بودن براش مهمه چه طبق مد بودن چه زیبا بودن چه اینکه اعتماد به نفس داشتن اما اگر این عمل فرد نتونه اون حق مسلمش رو ادا کنه پس حتما کارش خطا بوده و باید تجدید نظر کنه .... با توجه به اینکه من یقین دارم اون خانوم تنها زیر نگاه بانوی اردیبهشتی نبوده و افراد زیادی اونو اینگونه برانداز و نقد کردند که خیلی مواقع خوشایند نیست....
جدا چه چیزی باعث میشه یک زن چنین عذابی را تحمل کنه؟ من که باور نمی کنم مردان برای زیبا و آراسته شدن به خودشون سختی بدهند
به نظر من هیچ چیزی در دنیا وحی منزل نیست. دیالوگ یه فیلم که جای خود دارد.
ولی من شخصن بعد از شنیدن اون جمله خیلی جاها دیدم واقعن این که اما و اگر و ولی میارم بعد از حرفی باعث میشه اصل اون حرف بره زیر سوال.
در مورد حد آزادی خب یه سری آزادی ها هستن که خیلی پیچیده س حدشون. مثل آزادی ابراز عقیده. الان سالگرد کشتار شارلی ابدو س. در حالی که توی فرانسه اون نشریه کار خلافی انجام نداده. از نظر یه عده انقدر کارش خلاف بوده که ریختن کشتنشون.
خیلی ها آزادی بیان و عقیده رو قبول ندارن و چهارچوب براش میذارن. چون یه بیان و عقیده خیلی امکان ناراحت کردن و آسیب رسوندن به دیگران رو داره.
ولی موردی مثل پوشش چه آسیبی به دیگران میخواد بزن ه؟ البته ممکنه ایمان یه عده رو به خطر بندازه و به گناه بیفتن و این صحبتا. ولی از نظر منطق تنها آسیبی که به من نوعی میزنه دیدن پوشش نامناسب اینه که از نظر بصری لذت نمیبرم.
یعنی به نظرم برای آزادی مورادی که آسیب خاصی رو در پی ندارن چهارچوب تعیین کردن درست نیست.
" گاهی فقط کافیه با دقت تو آینه نگاه کنیم ممکنه ندونیم چی بهمون میاد ولی حداقل متوجه میشیم این بهمون نمیاد"
فکر میکنم همه دیده باشیم توی عروسی و مهمونی ها و مجالس زنونه کسانی رو که با بازوهای بسیار بزرگ و پر سلولیت لباس حلقه ای پوشیدن. یا خیلی چاقن بعد مینی ژوپ پوشیدن. رون هاشون پر از سلولیت ه مینی ژوپ پوشیدن هیچی جورابم نپوشیدن. دیگه تنگی و باز بودن یقه از جلو و عقب و امثالهم هیچی.
یا برعکسش با چهار پاره استخون دکلته پوشیده. دامن کوتاه پوشیده.
شما فکر میکنید اینا تو آینه نگاه کردن و فکر کردن چقدر زشت و نامناسب ه این پوشش. بعد باهاش اومدن مهمونی؟ کدوم عقل سلیمی این کار رو میکنه؟ موضوع همین ه که این متوجه شدن وجود نداره. دانشی در مورد زیبایی و متناسب بودن وجود نداره. وگرنه کی دلش میخواد لباسی بپوشه که بقیه موقع دیدنش ایش و ویش و این چیه این پوشیده بکنن؟
همین اواخر دختر عمه م تو عروسی خواهرزاده ش لباسی پوشیده بود که که از پهلوها هر طرف به شکل لوزی بیست در بیست سانت باز بود. بعد منظره ای که دیده میشد پهلوهای طبقه طبقه ش بود. واقعن این به آینه نگاه کرده و فکر کرده چقدر این لباس باعث میشه بقیه از دیدن بدن من چندششون بشه(من شخصن چندشم شد) بعد اون رو پوشیده اومده تو مجلسی که خاله ی عروس محسوب میشه و کلی تو چشم ه؟ اگه این رو متوجه میشد که نمیپوشید اون لباس رو.
سواد ما در مورد نوع پوشش خوب و معقول خیلی کم ه. با دو تا سایت و دو تا برنامه ی تلویزیونی هم ایجاد سواد نمیشه.
من از نظر بدنی نسبتن لاغر محسوب میشم. بعد خیلی وقتا بوده که موقع صحبت از لباس خریدن و لباس پوشیدن و انتخاب لباس و اینا توی جمعی گفتم من فلان مدل نمیتونم بپوشم چون این مشکل بدنم رو مشخص میکنه. خیلی ها میگن تو که لاغری همه چی میتونی بپوشی. یا میگم فلان لباس رو نمیتونم بپوشم چون قوس کمر دارم یا به فرم بدنم نمیاد. باز میگن چه اشکالی داره؟ تو خیلی حساسی و ... یعنی واقعن این موارد رو اشکال نمیدونن. در حالی که از نظر اصول لباس پوشیدن هست. بعد این اشکال ها رو توی لباس پوشیدن خودشون هم متوجه نمیشن. اگه آدم متوجه باشه که لباس نامناسب نمیپوشه.
بولوت جان همون طور که تو مصداق زیاد برای ولی و اما دیدی برعکسش هم مصداق زیاد هست که ولی کل موضوع را زیر سوال نمی بره پس باید موردی بررسی کرد.
من به شخصه در مورد آزادی پوشش روی این خانم مانور نمی دهم که بگم ایشون مصداق بارز پیچیدگی های آزادی پوشش هستند (همون طور که تاکید کردم ایشون یک مثاله). در کل در مورد چهارچوب داشتن برای آزادی مثال زدم. در مورد همین آزادی پوشش شما تصور کن یک بچه خردسال یا نه در سن پسر من داری. وارد یک مکان عمومی میشی و فردی را می بینی که کلا آزادی پوشش بدون چهارچوب داره. بحث گناه را بگذاریم کنار. آیا این فرد واقعا به من و فرزندم آسیب نمی رسونه؟
خوب حرف منم اینه که دقیقا چه تفکری و چه چیزی باعث شده که ما فکر کنیم این جوری خوشگل تر و برازنده تر هستیم؟
بعدا نوشتو خوندم.
ولی همچنان هستم سر عقیدم.مثلا از آرایش غلیظ متنفرم اما کلا واسم نیس اگه همه دنیا هم آرایش غلیظ کنن.یعنی واقعاااا واسم مهم نیستا.
بقول دکتر شریعتی شما فکر آدمها رو بسازید،خودشون لباسشونو انتخاب میکنن.
خوب یاسمین جان به نظرت چه فکری را چه کسی برای من نوعی می سازه که باعث میشه فلان پوشش را انتخاب کنم؟
من همه کامنت ها رو خوندم و تکمله پست رو هم.
به نظرم شما متوجه تناقضتون نیستین.می گید به آزادی پوشش اعتقاد دارین ولی بعد براش آیین نامه تدوین می کنین(البته به سبک خودتون).این چیزی جز زیر سوال بردن اون ادعای اولیه نیست.
تو کامنت ها پرسیدین که اگر جایی برین که کسی پوشش خارج از چهارچوب داشته آیا به شما و پسرتون آسیب نمی رسونه؟این شاه بیتِ تناقض در گفتار شماست.شما معتقد به چارچوب هستین که در این صورت باید به ون های ارشاد هم حق دخالت بدین تا بر اساس چارچوبی که صحیح می دونن بدحجاب ها رو بازداشت کنن.معیارها رو چه کسی تعیین می کنه و چه کسی تشخیص میده که چی درسته؟حتی وقتی جمع هم تو یه انتخابات آزاد به محدودیت ها رای میده همیشه بیم زیر پا گذاشتن آزادی های فردی وجود داره و اصلا سوال اصلی اینه که کی گفته که باید چارچوبی وجود داشته باشه؟اگر امنیت روانی و اخلاقی شما و پسرتون با دیدن یه پوشش نامتعارف بهم می خوره،چرا امنیت روانی یه مرد سنتی با دیدن چها لاخ مو بهم نخوره؟آیا این همون استدلالی نیست که همه جای دنیا زن ها بابتش محدود و سرکوب میشن؟آیا این خودش تولیدِِ یه جور گفتمانِ سلطه از نوع جدید نیست؟پس زن ها و جتی مردها چه زمانی آزادی پوشش خواهند داشت؟همیشه دم و دستگاه سرکوب باید به یه بهونه ای پوشش آزاد رو سرکوب کنه.یه روز مذهب،یه روز سنت،یه روز مصلحت عمومی و یه روز هم به اسم خوش پوشی.این فقط دولت نیست که قدرت مادی داره و می تونه آزادی رو سرکوب کنه.گاهی گفتمان های قدرت(حتی در زبان) می تونن تاثیر قوی تری تو محدودیت و سرکوب داشته باشن.تن ما مال خودمونه و لباسی هم که می پوشیم به خودمون مربوطه.این که دیگری با لباس پوشیدن ما حال نمی کنه یا به نظرش افتضاحه،احتمالا مشکل اونه نه ما.
آقامون فروم در کتاب گریز از آزادی می فرمایند انسان زندگی در کنار یکدیگر را به بهای از دست دادن آزادیش به دست آورد. در نتیجه زندگی اجتماعی با آزادی بی قید و شرط مغایرت داره. فقط بحث آزادی کمتر و بیشتره.
شما یک بچه 6-7 ساله را با یک حاج آقای 40 ساله گردن کلفت یکی می دونید؟ بچه با دیدن صحنه هایی که برایش قابل هضم نیست از نظر روانی دچار آسیب بشه بر خلاف اون حاج آقا. اینم متخصصان روان میگند نه بنده.
برای همینه که ما فیلم ها، کتاب ها، مجلات و ... داریم که برای زیر 18سال ممنوعه. چون بزرگتر از اون توانایی هضم، درک و قبول مسئولیت کارهاش را داره.
باورم نمیشه در کشورهایی که الان داعیه دار آزادی باشند هم یکی بتونه بره وسط پارک کودکان و بگه من دوست دارم بدون شلوار راه برم و مشکل من نیست مشکل شماست.
اصولا هر کسی نمی تونه هر جوری در هر مکانی بگرده. برای همین برای این افراد مکان هایی هست که هر جور عشقشون می کشه بگردند و ورود براش برای بالای 18 سال آزاده.
قبول دارم مثالم برای مفهومی که می خواستم برسونم شاید مناسب نباشه ولی بنده تناقضی نمی بینم و اگه دوست عزیز هر کسی تمایل داره آزادی بی حد حصر داشته باشه می تونه بره جنگل و تارزان وار زندگی کنه.
نه عزیزم پی نوشت رو خوندم
اون خانمهای خارجی! نه همشون ولی خیلی هاشون برای اینکه فکر میکنن اینطوری زیباتر به نظر میان اون مدلی لباس میپوشن و قصدشون زیباتر شدنه نمی دونم چرا بعضی ها فکر میکنن تو کشورهای پیشرفته خانمها دنبال جلب توجه نیستن
اینکه سلیقه گفته بشه فرق داره با چارچوب تعیین کردن مطمئن باشید همون خانمی که مورد توجه شما واقع نشده مورد علاقه خیلی از مردها و زنهای همین مملکت هست
منم از خیلی چیزا خوشم نمیاد ولی دلیل نمیشه که بگم این مدل به طور قطع و یقین اشتباهه چون میدونم سلیقه و تعریف زیبایی از دید آدمها فرق داره
من به کسانی دقت میکنم که از سلیقه شون خوشم میاد
مشکل من با این مدل تفکره که مسایل شخصی آدمها رو قضاوت عمومی میکنه وگرنه قضاوت شخصی که حق مسلم هر آدمیه و هر کس میتونه با هر معیار دلبخواهی بقیه رو طبقه بندی کنه
سلام خانم اردیبهشتی
یک نکته را در مورد پاسخی که به مونا دادید یادآوری می کنم. هنجارها را ما بزرگترها به کودکان القا می کنیم و آموزش می دهیم. برهنگی و دیدن بدن دیگران را ما بزرگترها زشت می دانیم و از عکس العمل ما موقع دیدن برهنگی، بچه ها یاد می گیرند. اگر برهنگی را طبیعی بدانیم - هیچ انسانی با لباس زاییده نمی شود! - یا لااقل معتقد باشیم در کنه وجودمان که لباس و انواع آن فقط در تناسب با محل کار، جشن و ... توجیه می یابند ولی هیچ چیز زشت و شرم آوری در برهنگی نیست، بچه هم همین را یاد می گیرد.
در خیلی کشورهای اروپا برهنه به خیابان رفتن ممنوع است و در برخی هم اینطور نیست. این نکات عرف و توافق اجتماعی هستند و تراومایی برای بچه ها بهمراه ندارند. در سواحل خانم ها می توانند تاپ لس باشند (سواحل عمومی) و سواحل نودیست هم جدا هستند و انتخاب خیلی خانواده ها رفتن به سواحل نودیست است.
اگر هر فرزندی با برهنگی دچار مشکل شود فقط و فقط بخاطر آموخته هایش و اعتفادات بزرگترانش است نه اینکه منشا مشکل برهنگی به خودی خود باشد.
دیدن این ویدئو را هم توصیه می کنم.
در اعتراض به حوادث شب سال نو در کلن، این خانم در کلن و در جایی برهنه ایستاده با پلاکارد ِ : به ما احترام بگذارید، حتی اگر برهنه باشیم.
می بینید؟ برهنگی کامل در همه جا جرم نیست و بد هم نیست. لباس باز که جای خود دارد!
همانطور که در نظر اولم اشاره کردم بدسلیقگی داستانش چیز دیگری ست و زن و مرد و پیر و جوان هم نمی شناسد.
"ولی فکر می کنم گاهی فقط کافیه با دقت تو آینه نگاه کنیم ممکنه ندونیم چی بهمون میاد ولی حداقل متوجه میشیم این بهمون نمیاد"
خب همون جور که قبلن مثال زدم برای این مورد مثال نغز بسیاره. چون اون متوجه شدن وجود نداره.
"خوب حرف منم اینه که دقیقا چه تفکری و چه چیزی باعث شده که ما فکر کنیم این جوری خوشگل تر و برازنده تر هستیم؟"
الان میرسیم به این که
چه تفکری باعث میشه تو آینه نگاه کنیم و متوجه نشیم چی بهمون نمیاد؟
عدم آموزش.
بی سوادی.
بی اطلاعی.
ما هیچ چیزی در مورد مد و اصول لباس پوشیدن نمیدونیم.
هیچ آموزشی در مورد فرم ابتدایی بدن این که باید با اون فرم چه چیزهایی رو رعایت کرد و چه پوششی به اون فرم میاد رو نمیدونیم.
ما صرفا یه لباس رو تن مانکن یا یه آدم دیگه یا تو مجله ی مد میبینیم و خب قشنگه. بعد بدون توجه به سایز و قد و فرم بدنیمون عین اون رو برا خودمون تهیه میکنیم.
حالا از مد لباس پوشیدن بماند.
احتمالن شما هم دیدید مردهایی که مارک (اون تیکه پارچه ی مستطیل شکلی که میدوزن سر آستین کت ها) سر آستین کتشون رو نکندن. شاید هم ندیدید. ولی من زیاد دیدم.(انقدرم این مورد روی اعصابم میره که به سختی خودم رو کنترل میکنم نرم به طرف بگم که آقا جان اینو باید بکنی.) ابتدایی ترین اصول لباس پوشیدن میگه که اون مارک باید کنده بشه. بعد خیلی ها این رو نمیدونن. این دیگه به فرم و ریخت و سایز و قد آدم ربط نداره که بگیم خب یه مقدار باید اطلاعات داشت در موردش.
جامعه ی ما در مورد لباس پوشیدن در این حد بی اطلاع ه.
لباس توی جامعه ی ما یعنی یه چیزی که بپوشیم. هیچ سوادی در مورد چی بپوشیمش نیست.
صرف لباسم نیستا. الان در مورد رنگ مو و فرم ابرویی که مد شده. خب به همه نمیاد. خیلی ها رو زشت هم میکنه. ولی این درک که این رنگ و این مدل ابرو به من نمیاد وجود نداره.
بعد خب به نظر من توقع زیادی ه توی این جامعه توقع داشته باشیم مردم لباس مناسب بپوشن. اصول لباس پوشیدن رو متناسب با فرم و وزن خودشون رعایت کنن. باید پذیرفت که این نازیبایی های بصری ناشی از اشتباه و زشت لباس پوشیدن از بی اطلاعی مردم ناشی میشه.
در حد بضاعت باید انتظار داشت.
"شما تصور کن یک بچه خردسال یا نه در سن پسر من داری. وارد یک مکان عمومی میشی و فردی را می بینی که کلا آزادی پوشش بدون چهارچوب داره. بحث گناه را بگذاریم کنار. آیا این فرد واقعا به من و فرزندم آسیب نمی رسونه؟"
چند سال پیش جایی میخوندم که توی سوئد دارن فعالیت میکنن برای رفع تبعیض پوشش بین زن و مرد. حالا تبعیض چیه؟
مردا توی خیابون لازم نیست بالا تنه رو حتمن بپوشونن ولی زن ها یه حداقلی رو باید بپوشونن.
دیگه از این برهنه تر که نداریم. اونم کجا؟ وسط خیابون. حالا اینجا اگه یه پسر بچه اون خانوم رو ببینه آسیب میبینه؟ (مطمئنن کشور مترقی ای مثل سوئد فکر این آسیب های احتمالی رو کرده.)
به جای بله یا نه. من میخوام بپرسم چرا باید آسیب ببینه؟ چی به اون بچه آموزش داده شده که باعث آسیبش میشه؟ اگه آسیبی باشه، تقصیر اون پوشش خارج از عرف نیست. تقصیر آموزشی ه که اون بچه دیده.
وقتی توی یه نقاشی برهنه از بدن آدمی. یا یه مجسمه ی برهنه.یا حتی یک انسان برهنه. چشم ها به جای دیدن و رد شدن. و یا دیدن یک کل. میخ میشه روی تصویر یا فقط جزئی از اون کل بدن رو میبینه. یعنی پیش زمینه های فکری و تربیتی و فرهنگی مشکل داره. برای عدم آسیب دیدن باید این پیش زمینه ها رو باید اصلاح کنیم. نه این که چهارچوب برای پوشش بذاریم.
خب من در حالت کلی نوع نگاه و سبک فکری شما رو (چیزی که توی وبلاگتون دیدم و برداشت کردم.) میپسندم و به نظرم معقول و منطقی میاد. به خاطر همین این سوال رو میپرسم. قصد بحث ندارم. صرفن میخوام دلیلتون رو بدونم.
دیدن یک بدن برهنه (زن یا مرد برهنه) برای یه بچه (دختر یا پسر) چه ایرادی داره؟ بدن آدم ه هیچ چیز زشت و آسیب زایی توش نیست. بچه چه آسیب روانی ای میخواد از دیدن بدن آدمی که مدام میگیم یه چیز طبیعی ه و نباید ازش خجالت کشید ببینه؟
بازم میگم اصلن قصد بحث ندارم. صرفن میخوام این مورد برام روشن بشه.
بولوت جان الان از لحاظ روحی و جسمی حالم خوب نیست. اگه عمری باقی باشه بعدا میام و جواب می دهم.
دیشب مستقیم لینک صفحه کامنتا رو باز کردم پست بالا رو ندیدم.
شما فقط خوب باش جوابم ندادی، ندادی.
ممنون بولوت جان. مسئله ای نیست
فقط برای اطلاع شما
توکشورهای پیشرفته یا حداقل کانادا هیچ کس به خودش اجازه نمی ده در مورد اینکه کسی چطور لباس می پوشه نظر بده.
متن که بسیار واضحه. چه چاق چه لاغر، مناسب اندامتون بپوشید. چیزی که برازنده تون باشه. نه اینکه چون صرفا مد شده. بد فهمی ها برام عجیب بود. من خودم لاغر و خوش اندام آنچنانی نیستم. همیشه حواسم جمعه چیزی بپوشم که بهم میاد و نه چیزی که حتما و حتما مد ه و همه میپوشن.
سلام.داشتم پست های قدیمی تون رو می خوندم، کامنت خودم رو دیدم و جواب شمارو.چه بد که سر وقت ندیدم! ولی خب حس می کنم باید توضیح بدم که منظورم از سر جا نشوندن شما نبودین و دقیقا اون کامنت گذارهایی بودن که بدون درک منظور شما، پافشاری شدیدی روی حرفشون و متهم کردن شما به داشتن چهارچوب، دارن.
به نظر من احترام به عقیده مخالف، قسمت بزرگیش همینه که اجازه بدیم یه نفر نظرش رو در مورد همه چیز تو وبلاگ خودش بگه!
رفتم پست و کامنت را پیدا کردم تا یادم بیاد چی بوده قضیه!
ممنون. درست میگید