هدیه غافلگیرکننده از آن که خواهد بود؟!

سلام

فرض کنید شما رفتید به یک سوپرمارکت تا برای خودتون و خانواده بستنی بخرید. اون هم بستنی پریما دبل چاکلت!!!! (هرچی اسم چاکلت توش داشته باشه عشق منه!!!!)

بعد که برگشتید خونه متوجه میشید یک بستنی اضافه گرفتید و تصمیم می گیرید این بستنی را به یکی از دوستانتون بدهید! (حالا گیر ندهید که چه کاریه؟! می گذاریم تو فریزر فردا می خوریم!!!)

بعد فکر می کنید به کدوم دوستتون بدهید؟! و می نشینید و برخورد احتمالی اون ها را در مقابل این سخاوتتون را پیش بینی می کنید!

اولی: وقتی بهش بستنی را با لبخند تعارف می کنید، چپ چپ نگاهتون می کنه، اخم می کنه و با بدبینی میگه: چیه؟! دست و دلباز شدی؟! خبریه؟! نکنه عوض بستنی یک چیزی دیگه می خواهی؟! خوب احتمالا لبخندتان و ذوقتان هردو به سرعت خشک میشه!

دومی: بستنی را که می بینه با تعجب شدیدی میگه این مال منه؟! مال من؟! باورم نمیشه!!!! نه نمی تونم قبولش کنم! من لیاقتش را ندارم! می دونم که ندارم! گرچه همیشه آرزوی یک بستنی دبل چاکلت را داشتم ولی همیشه هم می دونستم هیچ وقت بهش نمی رسم چون لیاقتش را ندارم! حتما یک اشتباهی پیش اومده! حتما مال کس دیگه ایه! چه طور ممکنه مال من باشه! می دونم مال من نیست! من را بازی نده! و ... احتمالا شما کم کم باورتون میشه که از اول هم قصد نداشتید به این دوست این بستنی را بدهید و احتمالا منظورتون کس دیگه ای بوده و با این فرد اشتباه گرفتیدش!!!

سومی: با عصبانیت و پرخاشگری بهتون می پره : یک بستنی؟! همه اش یک بستنی؟! بعد این همه سال دوستی فقط یک بستنی به من میدی؟! تو چه دوستی هستی؟! به این میگند دوستی؟! تو چرا هیچ وقت به من هدیه نمی دهی؟! من از تو بستنی نخواستم که من ازت یک سان شاین کالیفرنیایی (یا یکی از این اسم های عجیب غریب کافی شاپی!!!!!) خواستم! اون وقت می آیی و یک بستنی ناقابل به من میدی؟! هان؟! تو چه دوستی هستی؟! هیچ وقت برای من هیچ کاری نکردی!!!!! احتمالا شما کلی جا می خورید و بعد اصلا پشیمون میشید که چرا خواستید چنین لطفی را در حق این دوست بکنید!

چهارمی: تا بستنی را دست شما می بینه و قبل از این که بهش پیشنهاد بستنی را بدهید می زنه زیر گریه! اشک و زاری و آه و فغان و ناله و گله و شکایت از روزگار سیاه و نامرد و بی وفا و بی وجدان و ... که چرا اون را با وجود تمام علاقه اش به بستنی از بستنی محروم کرده و ... او این قدر درگیر اشک ریختن و نالیدن و فغان کردنه که اصلا صدای شما را که دارید بستنی را بهش تعارف می کنید را نمی شنوه! چون احتمالا انتظار داشته بستنیه توی یک سینی طلا جلوش ظاهر بشه و نه توسط شما! خوب باز به احتمال زیاد شما حوصله تون سر میره و خسته میشید و میرید!

پنجمی: برخلاف دو نفر دیگه وقتی شما را می بینه یک لبخند شیرین می زنه. بستنی را دست شما می بینه و با محبت به شما میگه چه قدر خوشحاله که دوستی به مهربونی شما داره که اون را به یاد داشته و می دونسته بستنی مورد علاقه اش پریما دبل چاکلته! اون را از دست شما می گیره، تشکر می کنه، بازش می کنه و یک گاز بهش می زنه و بعد در حالی که خوشحالی و لذت چهره اش را روشن کرده و با علاقه از طعم و عطر و مزه عالیش تعریف می کنه و بعد شما را در آغوش می کشه و میگه می دونه شما چه قدر با ملاحظه و مهربونید و به یادش هستید. حتی اگه گه گاه ازش یاد کنید ولی اون همیشه از لطف شما ممنونه. خوب به احتمال خیلی زیاد شما از این که بستنی را به اون دادید احساس شادی و رضایت می کنید. از این که اون حقیقتا ارزشش را فهمیده و متوجه شده شما چه قدر بهش لطف داشتید!

این یک قانونه! قانونی که بر اجزای یک کل حاکمه بر کل اون اجزا هم حاکمه! ما اجزای این هستی و جهان هستیم. یک جز کوچک از کائنات. قانونی که به کائنات هم حکم فرماست با تقریب زیادی همینه.

کائنات لطف و محبت و هدیه های غافلگیرانه اش را به کسانی می دهد که با آغوش باز، لبخند و سپاس به استقبالش می روند و آن را دریافت می کنند.

اگر مشتاق دریافت هدیه های ارزشمند کائنات هستید هرچه را که به شما می رسد با لبخند پذیرا باشید و تشکر کنید و ازش لذت ببرید و باور داشته باشید که این هدیه برای این به شما داده شده که لیاقتش را داشتید و هیچ کلکی هم در کار نیست!

حالا یک سئوال: اگه دفعه دیگه یک کیک شکلاتی داشته باشید و بخواهید به دوستی بدهید اولین دوستی که به عنوان بهترین و اولین گزینه انتخاب به ذهنتون میاد کدوم از این هاست؟!

پیوست: فکر نکنید این پست را فقط برای دیگران نوشتم چون خودم خیلی کارم درسته! اولین مخاطب پست های من خودم هستم!