آرزوهای من

سلام

خاتون جان ازم دعوت کرده بود یک بازی وبلاگی انجام بدهم. یادم نیست آخرین باری که بازی وبلاگی انجام دادم کی بود؟! ولی فکر کنم توی وبلاگ قبلیم بود. یعنی چیزی حدود 4 سال پیش!

بازی به این ترتیبه که باید آرزوهای قدیمی را بیان کنیم که به وقوع پیوسته و برآورده شده.

راستش من خیلی فکر کردم و خود خاتون جان هم بنده خدا هی سرنخ می داد.

حقیقت اینه ذات انسان به خاطر تحول و تکامل و پیشرفتش، دیگه به آرزوها و خواسته های چندین سال پیشش قانع نیست و گاهی وقتی به عقب نگاه می کنه اون ها را بچه گانه یا خنده دار و یا دور از واقعیت می بینه. گاهی هم به سبب تغییراتی در زندگی و روحیاتش، حتی با وجود برآورده شدن آرزوهای قدیمیش دیگه شور و هیجانی که انتظار می رفت را نداره.

خلاصه که ممکنه آرزوی 8 سالگی من این بوده باشه که یک روز پری دریایی بشم ولی اگه الان این قدر علم پیشرفت کنه که بشه چنین کاری کرد، آیا من هیجان زده و بال بال زنان ازش استقبال می کنم؟!

حالا از همه این ها که بگذریم، بعد از کلی فشار آوردن به این مخ و قشر کورتکس و سیستم های مختلفه مغزی! سه آرزو دست و پا کردیم!

1- دبیرستان که بودم با پول عیدی هام یک دایره المعارف خریدم. در جلد اولش قسمتی را به بیان مختصر زندگی اسطوره های ایرانی و غیرایرانی پرداخته بود. یکی از اسامی اسطوره های ایرانی بدجور من را شیفته خودش کرد. نه شخص خیلی مهم و شناخته شده ای بود چون رستم و اسفندیار و نه اسمش خیلی تک بود. ولی این اسم در گوش من بسیار آهنگین بود و من بهش دل بستم. همون موقع با خودم عهد کردم اگه روزی بچه دار بشم و پسر بود حتما باید این اسمش بشه. خوب فکر کنم این جزو معدود آرزوهایی بود که سریع برآورده شد. چون توی 22 سالگی من مادر شدم و در اثر پایزنی (مونث پایمردی) خودم و مقاومت در برابر پیشنهادهای دیگه و البته همراهی جناب اردیبهشتی خان که بعد از دیدن معنی این اسم قبول کردند که برازنده شازده پسرشان است، اسم پسرکمان همان شد که من آرزو داشتم.

2- من از کودکی آرزوی یک خواهر داشتم. خواهری که با هم بسیار صمیمی باشیم. از رازهای مگوی هم خبر داشته باشیم. همدل و همراه و همرازم باشه و من را همون جوری که هستم دوست داشته باشه و درک کنه. بعد از این که مسجل شد که بنده از قرار روزگار فقط یک خان داداش خواهم داشت. این آرزو تغییر هویت داد و در قالب آرزوی یک دوست همراه و همفکر تجلی پیدا کرد که مثل خواهر باشه. دوستان زیادی وارد زندگی من شدند. خیلی هاشون خوب بودند و عده ایشون هم بدجور از پشت خنجر زدند و ناتو از آب در اومدند ولی وقتی آنای عزیز وارد زندگی من شد، این آرزوی دیرین من برای داشتن دوستی صمیمی که از خواهر به آدم نزدیک تر باشه برآورده شد.

3- نمی دونم چندتای شما می دونید که رشته اصلی من از قبل روانشناسی نبوده؟ یک سری اتفاقات در زندگی من باعث شد وارد مسیری بشم که پی به کشف استعداد و توانایی و علاقه ام در این زمینه ببرم. با وجود داشتن یک مدرک کارشناسی ارشد که به سختی و با کلی مشقت و مرارت و داستان گرفته بودمش، طی یک اقدام انتحاری، تصمیم گرفتم برای ارشد روانشناسی اقدام بکنم. از اول هم یک گرایش بخصوص توی ذهنم بود. مطالعه روانشناسی زیاد داشتم ولی به صورت آکادمیک و کنکوری و درسی نه زیاد! من دقیق آخرین روز مهلت ثبت نام ارشد اسم نویسی کردم و فقط حدود دو ماه وقت داشتم که خودم را برای کنکور آماده کنم. راستش به همه گفته بودم این امتحان برام نقش یک سنجش را داره ولی ته دلم آرزو داشتم همون سال اول قبول بشم که شدم! همون گرایشی که مدنظرم بود و دوست داشتم و الان از تک تک لحظاتی که توی این رشته سپری می کنم لذت می برم. حتی از لحظات کل کل کردن با بعضی اساتید و بعضی رفتارها که از اساتید برجسته روانشناسی واقعا بعید به نظر می رسه!

خوب این بود انشای ما، نه ببخشید بازی وبلاگی ما درباره آرزوهای برآورده شده.

بنا به رسم این گونه بازی ها باید از چند نفر دعوت کنم برای ادامه بازی.

بنده هم طبق حدس خیلی ها اول از آنا جانمان دعوت می کنیم.

بعد از آقای بی ربط نویسنده وبلاگ بی ربط نامه

و در انتها از الهام عزیز نویسنده وبلاگ پرورنده مهر با اون قلم بی نظیرش

راستش دوست داشتیم از پری.سا جانمان هم دعوت کنیم ولی نمی دانیم اجابت می کند یا نه؟!

پیوست 1: الان به ذهنم رسید بد نیست داستان کشیده شدنمان به سمت روانشناسی را هم در یک فرصتی بنویسیم!

پیوست 2:  الان دقت نمودیم از اواسط پست ضمائرمان از اول شخص مفرد به اول شخص جمع تبدیل شد! چگونه شد که این چنین شد؟!