آیا اهلی شده ام؟!

سلام

کنار پسرک دراز کشیدم و دارم براش کتاب می خونم. به جایی رسیدم که روباه از شازده کوچولو می خواهد که اهلیش کند... تا هر وقت رنگ گندمزار را دید یاد او بیفتد... تا هر وقت صدای پای او را شنید از سوراخ بیرون بیاید... تا اگه قرارشون ساعت 4 باشه از ساعت 3 چشم به راه باشد و قلبش تند تند بزند...

می خوانم و چشم پسرک گرم می شود کم کم. می خوانم و بغض می کنم. می خوانم و بغض فرو می دهم مبادا پسرک بفهمد.

ولی پسرک این قدر خواب آلود است که متوجه نمی شود.

به آخرین گفته روباه که می رسم، آن جا که می خواهد آخرین رازش را به شازده کوچولو بگوید، اشک بی اختیار از گوشه چشمم جاری می شود.

با دلواپسی نگاه به پسرک می اندازم. نفسش آرام شده و خوابیده.

نفس راحتی می کشم و اشک بعدی اجازه عبور می گیرد. عبور از گوشه چشمم...

آن جا که روباه می گوید:« آدم ها این حقیقت را از یاد برده اند. اما تو نباید از یاد ببری. تو در قبال هر چیزی که اهلی اش کرده ای مسئولی، تا ابد. تو در قبال گلت مسئولی...»

می اندیشم که چه کسانی را تا به امروز اهلی کرده ام؟! آیا اصلا کسی را اهلی کرده ام؟! چه قدر مسئولم در قبالشان؟!

آیا کسی مرا اهلی کرده است؟! می داند که در قبال من مسئول است؟! تا ابد؟!

پیوست 1: پسرک امروز تولد دعوت است. تولد پسرک دیگری که تنها نیم ساعت از او بزرگ تر است! مادر پسرک بهشان می گوید دوقلوهای ناهمسان!!!

پیوست 2: دیروز در کلاس پسرک جشن خوراکی ها بود. برایش پیتزا مخصوص خودم را درست کردم و کیک شکلاتی، آن گونه که خودش دوست می دارد. اضافه درست کردم که با دوست هایش حسابی بخورند و خوش بگذرانند. دیشب که ازش درباره جشن پرسیدم گفت بیشتر بچه ها چیپس و پفک و ... آورده بودند! خوب! خوشمان آمد! همیشه فکر می کردم مادر هنرمندی نیستم! حالا نظرم نسبت به خودم عوض شد!!!!!