دلسوزی بیجا ممنوع

سلام

مادرم تعریف می کرد، زمانی که شاغل بود یکی از همکارانش که مرد جوانی بود اصرار داشت با زنی ازدواج کنه که حاضر بشه شرط اون را قبول کنه. که «هیچ وقت بچه دار نشند».

از اون جایی که شرط سختی داشت و هر کسی حاضر به قبولش نبود، مجبور بود به افراد مختلفی بسپاره که اگه موردی پیدا کردند که این شرط را قبول داشت، بهش معرفی کنند. برای همین خیلی زود این قضیه بین همکارها پیچید و بعد هر کسی از سر خیرخواهی اونو نصیحت می کرد که جوونی و الان این حرف را می زنی. هر مردی نیاز به بچه داره و ...

و مرد جوان بدون هیچ توضیحی سر خواسته اش پافشاری می کرد...

چند سال بعد مادرم که آشنایی مختصری با مادر مرد جوان داشت پی به راز این همه اصرار برد. پدر مرد جوان یک بیماری ارثی بسیار سخت داشت و به خاطر همین پسر نمی خواست انتقال دهنده این ژن معیوب باشه. اون که در کودکی سختی های طاقت فرسای این بیماری را دیده بود به شدت می ترسید خودش هم حامل و ناقل این بیماری باشه. برای همین چنین شرطی گذاشته بود.

مادرم می گفت: بعد از این که دلیلش را فهمیدم، متوجه شدم چه قدر این مرد جوان تو این مدت اذیت می شده وقتی همه ازش می پرسیدند که چرا نمی خواهد بچه دار بشه و کلی نصیحتش می کردند و اون نمی تونسته دلیل اصلی تصمیمش را بگه.

حالا من هم تو چنین موقعیتی قرار گرفتم. و درک می کنم چه قدر سخته وقتی نمی تونی دلیل اصلی تصمیمت را برای همه از خاله گرفته تا زن دایی شوهر و زن همسایه و بقال سر کوچه و... توضیح بدی و مجبور میشی یک سری توضیح الکی بدهی...

چه قدر سخته! چرا آدم ها دلسوزی الکی می کنند؟ چرا حس می کنند بهتر از ما خیر و صلاح زندگی ما را می دونند؟ چرا حس می کنند وظیفه دارند که راه درست را به هر کسی سر راهشون سبز شد از دختر عمه تا بغل دستی تو مترو نشون بدهند؟ چرا دیگران را تو شرایط استیصال و ناتوانی قرار می دهند؟ چرا تو زندگی و تصمیمات خصوصی آدم سرک می کشند؟ چرا؟

کاش می شد یک تابلو درست کرد مثل کشیدن سیگار ممنوع و همه جا نصب کرد و روش نوشت «دلسوزی بیجا ممنوع»

پیوست: دوستانی که پرسشنامه را ارسال کردند و هنوز جوابش را دریافت نکردند، دیروز اینترنتم قطع بود. در اولین فرصت ارسال می کنم.