طوفانی در جهت تجلیل از مرده ها!
سلام
صبر کردم تا کمی از تب و تاب بیوفتیم تا با تامل درباره اش بنویسم!
درباره چی؟ مرگ عباس کیارستمی یا شاید هم حبیب! چه فرقی می کند؟ مرگ یک اسطوره، یک ستاره، یک هنرمند، یک دانشمند، یک نویسنده و یا یک شخصیت سیاسی ... و یا حتی یک آشنای ساده!
جالب است که ما آدم ها چه قدر فراموشکاریم! فراموش می کنیم فلان کارگردان چه آثار هنری بی نظیری و پرآوازه ای دارد و یا بهمان خواننده چه صدای بی نظیری داشت و چه حیف که اجازه ندادند کنسرت داشته باشد و ما باید اقدامی در جهت تجلیل از این کارگردان و یا برگزاری کنسرت آن خواننده کنیم!
همین که رفت و دستش کوتاه شد، بی آزار شد، دردسر و سختی و مسئولیتی برای ما نداشت، آه و فغان راه می اندازیم، اشک می ریزیم، سر مزارش بست می نشینیم و شمع روشن می کنیم، عکس پروفایل عوض می کنیم و تمام گروه ها و شبکه های اجتماعی را پر می کنیم از عکس هایش، نوشته های ادیبانه و عاشقانه در فراق استاد و ستایش هنر و شخصیت برجسته اش، قسمت هایی از فیلم هایش را پخش می کنیم به بررسی هنری، علمی و روانشناسی و جامعه شناسی آثارش می پردازیم و افسوس و حسرت می خوریم که چنین گوهری از کفمان رفته و بعد طی یک اقدام انفجاری بسیار کوتاه مدت با مزارش عکس سلفی هنری می اندازیم!!!!
و بعد؟ سکوت........ تا مرگ نخبه و شخصیت برجسته دیگری...
جدا چند نفر از ما حقیقتا برایمان عباس کیارستمی مهم بود و یا حبیب؟ کداممان وقتی کیارستمی در بیمارستان بود نگران و پیگیر حال این وجود مهم و نازنین بودیم؟ کداممان اصلا می دانست حبیب در کدام روستای شمال زندگی می کند و برای برگزاری یک کنسرتش اقدامی کرد، اعتراضی کرد یا حرفی زد؟
دقیقا دلیل این مرده پرستی ما چیست؟
سلام بله متاسفانه مابدجوری مرده پرستیم.فکرمیکنیدچنددرصدازادمایی که این روزابرای عباس کیارستمی پست گذاشتن یادرمراسمش بودن اونومیشناختن .یاباکارههای مختلف هنری او اشنا بودند.یاحتی اگه فیلمهاوعکسهای اونوببینن میتونن درکشون کنن وباهاش ارتباط برقرارکنن.به نظرمن کم هستن ادمایی که اثاراون رو درک کنندامابرای نشون دادن خودشون واینکه از بقیه عقب نمونن حرکتی میکنن.یادحبیب بااهنگ ماندگارمادرهمیشه میماند.
بله! فکر کنم که خیلی ها نمی دونند و نمی شناسند
همون که گفتید
اینکه وقتی طرف مرد دیگه نمیتونه رقیبی محسوب بشه یا کاری خلاف خواسته های ما بکنه
دقیقا! نه ادعایی داره! نه مخالفتی! نه اعتراضی! به راحتی می توان صاحبش شد! صاحب شخصیت، آثار و خط مشیش!
ادم هایی با کمبود فراوان , در پی کسب شهرت و تائید توسط دیگران با طرفدار نشان دادن خود به شخصیتی محبوب یا فهیم می خواهند خود را ثابت کنند.به عنوان یک هنردوست،یک انسان که درد دنیا رو می فهمه ...دلیل دیگری وجود دارد برای اینگونه رفتار ها؟
انقدر ادمیزاد توخالی شده است که برای نشان دادن خود هرکاری میکند(هرکاری!) جز استفاده از عقل و منطقی که خدا به رایگان به همه داده.
چه بر سر آدمیزاد افتاده؟ خدا می داند و بس
واقعا سوال منم هست چه بلایی سر ما اومده و داره میاد
ب گمانم یکی این است ک سنت مرده پرستی داریم. در کوردی محل ما یک مثل هست ک میگوید "کسی ک میمیرد، نشیمنگاهش زرین میشود"! این سنت ماست و در مرگها و ب ویژه مرگ انسانهای مشهور نمود میابد. از طرف دیگر حس طبیعی انسان است ک وقتی کسی میمیرد، دل شنوندگان و بینندگان میسوزد. قذافی و صدام هم ک مردند، از بار سفاکی و ستمگریشان در ذهن من کاسته شد!
فکر کنم چون بی آزار می شوند انسان ها توان دیدن حسن ها و یا بقیه صفتشان را پیدا می کنند
این پست حرف دل من بود ببینید من شخصا کارهای کیارستمی را دوست نداشتم یعنی خانه دوست کجاست و طعم گیلاس را با بد بختی دیدم ولی بهش خیلی احترام میزارم خدا رحمتش کنه حالا یه سری دوستام که اصولن مطمینم اصن یه سکانسم از فیلماش ندیدن عکس پروفایل عوض میکنن پست پشت پست واسفا سر میدن واسه حبیب همین طور واسه سربازها واسه ستایش ناراحت کننده است انگار حوادث و اتفاقای بد خوراک یه عده میشه بدون اینکه کار درست یا حداقل یه قدم کوچیک بردارن الان من برام سواله با اینهمه کشته مرده ای که کیارستمی پیدا کرده اخراجی ها و افراطی ها را پس کیا میرن میبینن
راستش منم از صدای حبیب خوشم نمیومد ولی براش احترام قائل بودم. و بعدش برام جالب بود کسانی که مدام آهنگ هاش را توی گروه ها می گذاشتند، اگه این قدر شیفته صداش بودند چرا قبلا آهنگ هاش را گوش نمی داند و پخش نمی کردند؟
بقول شما,مرده ها بی دردسر هستند.
حرف دل منم هست.وقتی حبیب میمیره میشه اسطوره و خواننده محبوب همه..حالا تا قبل مرگش من یادم نمیاد یه بار اسمشو از زبون همین داغدارانش شنیده باشم که خواننده محبوبشونه.
واقعا!
سلام خانوم اردبهشتی
یکی از دلایل مرده پرستی ما ایرانیها اینه که مرگ رو به درستی نمیشناسیم خیلی از ماها به اشتباه فکر می کنیم که مرگ زمانی اتفاق میفته که قلب انسان از حرکت باز می ایسته و تمام علائم حیاتی از بین میره
اما در واقع این اسمش مرگ نیست و اسمش تولد دوباره ست
مرگ آدم ها ممکنه خیلی پیش تر از اینها اتفاق افتاده باشه در اون زمانی که کیارستمی ها و حبیب ها برای دفاع از باورهای خودشون مدتهای مدید و طولانی( با جریان هایی کثیف و تمامیت خواه )تنها و بدون حامی مبارزه کرده باشن و روز به روز احساس تنهایی بیشتری کرده باشن و هر لحظه از امیدهاشون کاسته شده باشه و در نهایت به سکوت هنری رسیده باشن
مرگ تنها مرگ جسمی نیست
زمانی که کسی به سکوت و به سکون میرسه درست در همون نقطه که ایستاده مرده
برای مردن نیاز به نفس نکشیدن نیست
زیبا گفتید.
منم دلیلشو نمی دونم و به جورایی این رفتارا به نظرم مسخره میاد! شاید بیشتر از مرده پرست بودن جوگیر هستیم!!!
جوگیر که خیلی هستیم! مثلا به ما چه یک بازیکن فرانسوی یک بازیکن پرتغالی را مصدوم می کنه؟
دلیل های زیادی داره.
به خاطر اینکه می خوایم به بقیه بگیم ما آدم خوبی هستیم. می خوایم بگیم مهربان هستیم.
وقتی یکی در مورد یه نویسنده، یه خواننده، یه هنرپیشه و... صحبت می کنه ما هم سعی می کنیم یه چیزی بگیم دوست نداریم اظهار بی اطلاعی کینم ما ملت همه چی دان هستیم.
وقتی یکی می میره عزیز نمی شه ما فقط وانمود می کنیم که دوستش داشتیم به خاطر اینکه از قضاوت دیگران می ترسیم. از اینکه به ما بگن مهربان نیستیم یا عاطفه نداریم.
شاید راهی برای نشان دادن خود باشه
جَو گیری!
حرف آقای ایرج زمانی منو یاد توییت یکی از خواننده های محبوبم انداخت که میگفت یه دانشمندی تصمیم میگیره دست از کار بکشه،بیست سال بعدشم میمیره.واسه کدوم باید بیشتر ناراحت شد؟
میدونید مساله اصلی جدا از مرده پرستی بنظر منم همون جوگیریه که دوستان اشاره کردن.تازه خیلیا رو دیدم میرن تو پیج فلان سلبریتی و فحش میدن که چرا مرگ فلانی رو تسلیت نگفتی؟این دیگه واقعا آخرشه.
چه زیبا گفته
سلام خانم اردیبهشتی
میدونم بی ربطه
ولی میخواستم بدونم نظرتون راجع به فمنیسم رادیکال چیه؟
تعجب کردم. میشه بدونم دلیل این سوال چیه؟
سلام،
چون وقتی رفت برای ما زحمتی ندارد.
حبیب را نمی شناسم. یاد کیارستمی گرامی و راهش پاینده باد.
دقیقا.
حبیب خواننده بود که قبل از انقلاب فعالیت داشت. بعد از انقلاب رفت ولی برگشت و دوست داشت در ایران فعالیت رسمی داشته باشد
سلام
مثل همیشه حرف دل زدی...یاد کتاب جامعه شناسی نخبه کشی افتادم...شاید در زنده بودن نخبه ها خود مردم با نادیده گرفتن و فراموشی اونها رو حمایت نمیکنن تا درد آگاهی رو با آگاه شدن نکشن و البته حمایت کردن مسیولیت و هزینه هم داره و بعد از مرگ فیزیکی فردبه دور از این دردآگاهی و مسیولیت هرکسی میتونه احساس روشنفکری و انسانیت و فرهیختگی بکنه و اون رو به نمایش بگذاره...البته گاهی واقعا از نمایش میگذره و به واقعیت تبدیل میشه اونقدرکه در عرض یه روزعاشق پاشایی بشن و از ته دل واسش اشک بریزن....
درسته. همین بها دادن نکته مهمیه
در حیرتم از مرام این مردم پست
این طایفه زنده کش مرده پرست
تا هست به ذلت بکشندش به جفا
تا مرد به حسرت ببرندش سر دست....
ظاهرا شاعرش اقبال لاهوری بوده، هر چه هست نشون میده که این موضوع پدیده جدیدی نیست و از دیرباز در میان ایرانیان وجود داشته.
حقیقتا که پدیده جدیدی نیست ولی تازگی ها همراه با یک سری موارد دیگر هم شده. مثل خودنمایی، پز دادن، فرهیخته انگاری، روشنفکرنمایی و ...
چقدر تو زر زیادی میزنی
یه زن انگل طفیلی که صبح تا شب نشسته خونه و فکر هم میکنه روانشناسه!!!!
به جای اینکه بشینی مردم رو تحلیل کنی یه کم خودت رو تحلیل کن ببین کجایی
بله! خودم را هم تحلیل می کنم.
ولی گویا شما یکی از این زامبی های اینترنتی هستید که از قضا زندگیتان بیشتر انگل وار و بیهوده به نظر می رسد!
دوست گرامی، یک چیزکی درباره کیارستمی نوشته م. اگر حوصله داشتین، بخونین. خوشحال میشم.
من فکر می کنم این مرده پرستی، بیش از مدح و ثنای درگذشته بیشتر رنگ و بوی خودنمایی و برای برخی عقده گشایی است و بس.
بله. خودنمایی و عقده گشایی دلیل مهمی در این حرکاته
دوست گرامی، اگر حوصله کردین، متنی ک من در مورد کیارستمی تو وبلاگم نوشتم، ر بخونین. خوشحال میشم.
عذر می خواهم که به علت سفر کامنتتون را دیر دیدم
من فکر میکنم اصلا مرده پرستی نیست
در واقع خیلی ازین آدما اصلا اهمیت چندانی واسه آدمای مرده قایل نیستن.
فقط براشون یه سوژه جدیده همین!! فقط یه سوژه که مدتی در موردش بتونن حرف بزنن و عقده خالی کنن و دیگر هیچ
بله. این نظر هم به احتمال زیاد درسته
مرده پرستی هم یک کیش شده چه باک، بزار چیزی برای گفتن داشته باشیم حتی اگر اون چیز مرگ یه ادم باشه، ادمها تا وقتی زنده هستن کیا رستمی و حبیب هستن بعدش دیگه همه چیز تمومه به عبارتی ادم تا زنده است و زندگی میکنه و کاری ارزشمند انجام داده باید دیده بشه خونده بشه بعدش دیگه مهم نیست، یه چیزهایی را ازمون گرفتن اونم اروم اروم و اهسته مثل دونه های تسبیه که یکی یکی ورق میزنیم و به تهش میرسیم ما هم داریم به تهش میرسیم ته پوچی.
سلام. تجلیل از زنده ها مسئولیت میاره اما مرده های بنده خدا که دیگه چشم داشتی ندارن!!!
دقیقا