آخ! احساسم کو؟!

سلام

یادمه اون اوایلی که عضو فیس بو.ک شده بودم، هر وقت دوستی قدیمی از دوران راهنمایی و یا دبیرستان پیدا می کردم جزو اولین سئوال هاش این بود: بازم داستان می نویسی؟! کتاب هم چاپ کردی؟!

خوب من اول یک کم جا می خوردم. اون ها چیزی را به یاد داشتند که من مدت ها بود فراموش کرده بودم. خیلی ساده جواب می دادم: نه! رفتم توی یک زمینه دیگه و داستان نویسی را کنار گذاشتم.

ولی حرف زدن از داستان نویسی من و خاطرات اون ها یک کم برام غریب بود. انگار دارم درباره خاطرات و گذشته یک نفر دیگه صحبت می کنم.

تا این که یک روز که به شهر مادری سفر کرده بودم، مامان من را گیر آورد و گفت باید یک زمانی بگذارم و به کارتون های کتاب و جزوه ای که توی زیرزمین دارند یک نگاهی بکنم و مرتب کنم و اون هایی که به درد نمی خوره با دور بریزم.

باز کردن اون کارتون ها همان و هجوم خاطرات همان.

لابه لای جزوه های شیمی و ریاضی و دفترهای نیمه نوشته شده، یک پاکت بزرگ پیدا کردم که پر بود از دست نوشته های من! داستان هایی که من در محدوده 12- 17 سالگی نوشته بودم. بی توجه به اون همه ریخت و پاش و گذر زمان نشستم به خوندن این دست نوشته ها. گذشته از موضوع و درون مایه داستان ها که معمولا ساده و تکراری و قابل حدس بودند، گه گاه توصیف ها و جملاتی را می خوندم که برای یک دختر 13-14 ساله بسیار پخته یا قوی به نظر می رسید. باورم نمی شد روزی خودم این جملات را نوشته بودم. انگار این نوشته ها مال یکی دیگه بود. متعلق به یکی دیگه با یک زندگی دیگه. این قدر دور و غیرقابل باور بود که حتی تصور این که در گذشته خودم این ها را نوشته باشم، برام غریب بود.

همون جا بود که چشمم به حقیقتی باز شد.

از اون سال ها، از سال هایی که من مثل نقل و نبات داستان های عاشقانه و خیالی و گاهی واقع گرایانه تر می نوشتم، زمان زیادی گذشته بود. توی اون سال ها اتفاقات زیادی برام افتاده بود. اتفاقاتی که بعضی شون خیلی دردناک بودند و بعضی شیرین تر و بعضی خشن و بی رحم. هر چه که بودند همه شون برای من درسی بودند. من را ساختند. بزرگتر و پخته تر و عاقل تر کردند ولی در کنارش چیزی را از من گرفتند.

من این قدر از این که دیدگاهم عاقلانه تر و پخته تر و عمیق تر شده بود خوشحال بود که متوجه عدم حضور یک چیز مهم توی زندگیم نشدم. شاید به همون اندازه مهم که عقل و درایت و تدبیر مهم بود.

من توی این سال ها، در گذر این اتفاقات، هر بار قسمتی از احساسم، قسمتی از روحم را از دست داده بودم. من شور و هیجان و باور قلبی و محکمم را به عشق از دست داده بودم. من اون تپش های قلب، اون نفس های تند و اون همه شوق جاری در خون را از دست داده بودم. من امید به محبت و عشق بی ریا و خالص را از دست داده بودم. من رنگی دیدن دنیا را از دست داده بودم. من باور ساده انگارانه ام به جاری بودن و یافتن عشق و دوستی در همه جا را از دست داده بودم. بی پروا بودنم. احساساتی بودنم. رویایی بودنم. تخیل قویم را از دست داده بودم.

می تونستم اون لحظه تک تک اتفاقاتی که در کنارش ضربه ای به پیکر قسمت شاد و خوش باور روحم خورده بود را ببینم. می تونستم ببینم توی این 14-15 سال چه طوری کم کم از اون دختر شاد، زودباور سرشار از احساش و شور و سرمستی تبدیل شدم به یک دختر عاقل و پخته که سعی می کنه قبل از هر کاری بدون شور و عجله جوانب امر را بسنجه.

می تونستم ببینم. ولی می دونم همه اون سال ها حتی اگه این قسمت از روحم زخمی بود ولی بود. حضور داشت. ولی الان...

نمی دونم کی آخرین ضربه را خورد. یعنی می دونم. آره دقیق می دونم کی آخرین ضربه را خورد. کی بر پیکر زودباور احساسات و خیال من آخرین تیر خلاص زده شد. دقیق می دونم کی بود!

ولی این قدر خودم درد داشتم، این قدر خودم آسیب دیده بودم و برای پیدا کردن راه نجات دست و پا می زدم که متوجه پیکر نیمه جان احساسم نشدم.

حالا که دردهام کمتر شده، حالا که تونستم اون آسیب ها را تا حدی بهبود ببخشم، متوجه اش شدم. دیدمش. پیکر نیمه جانش را که آخرین نفس هاش را داره می کشه را دیدم.

پیکر نیمه جان قسمتی از روحم. احساسم.

نمی تونم به گذشته برگردم و روند تاریخ را به گونه ای تغییر بدهم که تک تک اون زخم ها به پیکر احساسم وارد نشده. نه نمی تونم. ولی الان چه باید بکنم؟ چه باید بکنم که این پیکر نیمه جان رو به احتضار که داره نفس های آخرش را می کشه، دوباره جون بگیره و زنده بشه؟! دوباره به حیاتش ادامه بده؟!

من فعلا بالا سرش ایستادم و دارم نگاهش می کنم و آروم آروم اشک می ریزم ولی از این همه ناتوانی و استیصال خودم خشمگینم.

از این که نمی دونم چه باید بکنم؟!

از این که نمی دونم چه کنم که باز باورهام زنده بشند و حیات بگیرند. از این که دیگه روایت یک عشق برام خنده دار و مسخره نباشه. از این که دیگه ترانه های عاشقانه، کتاب های عاشقانه، فیلم های احساسی برام تهی و پوچ و احمقانه نباشه. از این که دوباره باور کنم. باور کنم که میشه چنین احساس هایی هم وجود داشته باشه. چه طور احیاش کنم؟!

چه طور باورم را دوباره زنده کنم؟!

پیوست 1: نمی خواستم به این زودی از مرخصی وبلاگیم بیرون بیاییم. ولی نیاز داشتم این را بنویسم. باید می نوشتم. باید شجاع می بودم و بیانش می کردم.

پیوست 2: چند وقت پیش توی یک کارگاهی یک آزمون ساده را انجام دادیم تا متوجه بشیم که نیمکره مغزی مسلط ما کدومه. من جزو معدود کسانی بودم که هر دو نیمکره مغزم فعال بود. یک هنرمند متفکر. ولی الان که دارم نگاه می کنم مدت هاست با قسمت متفکر مغزم زندگی کردم و فرصت هنر و خلاقیت و ابراز وجود نیمکره راست مغزم را گرفته ام.

بعدانوشت: خودمونیم ها عجب بازگشت شکوهمندانه ای داشتم!!!!! کلی ازم استقبال شد!