سنگدلی...

سلام

دقیق نمی دونم کی بود؟! اواخر بهار یا اوایل تابستون که متوجه حضور چهارتا بچه گربه ناز و دوست داشتنی توی محله خودمون شدیم. خیلی ناز بودند و همگی با هم یک گوشه پناه می گرفتند تا مادرشون که یک گربه سیاه بود بیاد سراغشون و براشون غذا بیاره! کم کم پسرک بهشون علاقه مند شد و مدام براشون غذا می برد. خیلی بامزه بودند، مخصوصا یکیشون که راه راه خاکستری بود و آقای اردیبهشتی می گفت ما به این رنگ میگیم بِدِنجیلی!!!!! کم کم پسرک شروع کرد باهاشون بازی کردن! یک طناب بلند داشت که تکون که می داد بچه گربه ها دنبالش می دویدند و سعی می کردند بگیرندش و یا خیز می گرفتند و می پریدند روش! برنامه هر روز پسرک این شده بود که یک ساعت بره باهاشون بازی کنه و کار هر روز من این شده بود که براشون غذا نگه دارم! باقی مونده های گوشت و مرغ ناهار و شام! این قدر شیطون و بانمک بودند که کم کم من و آقای اردیبهشتی هم عاشقشون شدیم!

من حیوانات را دوست دارم ولی نه به عنوان حیوان خانگی، شاید به دلیل حساسیتم مخصوصا به موی گربه! ولی دلبستگی ما به این بچه گربه ها وصف نشدنی بود. یک روز تو اوایل پاییز بود که راه راه خاکستریه گم شد! خیلی دنبالش گشتیم و پیدا نشد! پسرک گفت حتما ازدواج کرده و از این محله رفته؟!؟!؟! تا این که یک روز آقای اردیبهشتی گفت یکی از همسایه ها جسدش را لای تیر و تخته های یکی از همسایه های دیگه، نزدیک انباریش پیدا کرده! دلمون خیلی خیلی سوخت ولی به پسرک هیچی نگفتیم که خیال کنه واقعا ازدواج کرده و رفته!

بامزه ما رفت ولی خواهر و برادرهاش پیش ما بودند. دوتا سیاه و سفید و یک مشکی خالص! یکی از این سیاه و سفیدها خیلی خیلی احساساتی بود. عادت داشت می آمد بین پامون و خودش را به پاهای ما می مالید و سرش و زیر چونه اش را می گذاشت روی کفش ما! این قدر به پسرک عادت کرده بودند و دوستش داشتند که صبح به صبح وقتی منتظر سرویس بود از هرکجا که بودند خودشون را می رسوندند پیشش تا همین دقایق اندک را باهاش بازی کنند. وقتی از خونه می رفتیم بیرون تا مسافتی ما را بدرقه می کردند. حتی این اواخر به غذایی هم که براشون می بردیم اهمیت نمی دادند بیشتر دوست داشتند پیش ما و دور و بر ما باشند. هوا که سرد شد خونه شون عملا شد پارکینگ ما! کنار جای پارک ما یک برآمدگی هست که از کنارش لوله های مربوط به سیستم گرمایش مرکزی می گذره و اون جا گرمه! صبح به صبح که می رفتی می دیدی این سه تا گربه کنار هم جمع شدند و روی این برآمدگی خوابیدند. ظهرها پسرک قبل از این که بیاد تو خونه اول به گربه هاش یک سری می زد و بعد می آمد تو... خلاصه که یک جورایی عضوی از خانواده ما بودند...

میگم بودند... چون دیگه نیستند... چند روز پیش آقای اردیبهشتی وقتی میره پایین تا با ماشین جایی بره جسد گربه سیاه و سفید مهربون و احساساتیمون را پای ماشین و کنار جایی همیشگیشون پیدا می کنه...

خود آقای اردیبهشتی خیلی ناراحت شد و وقتی به من گفت خیلی خیلی غصه ام شد! باز به پسرک هیچی نگفتیم. ولی هر روز میره و به اون برآمدگی خالی نگاه می کنه و یک آهی می کشه! میگه این ها هم رفتند؟!؟!

چیزی که خیلی ناراحتم می کنه اینه که آخرین باری که دیدمش وقتی بود که پسرک را برده بودم دکتر. همین که ماشین را آوردم تو پارکینگ به استقبالمون اومد! پسرک سینه اش خیلی خراب بود و سرفه های بدی می کرد. چون سابقه آلرژی داره ترسیدم اگه بیاد و خودش را به ما بماله موهاش باعث بدتر شدن حساسیت پسرک بشه. به گربه حساسمون گفتم بشین! نیا جلو! همون جا بشین! آفرین پسر! نشست و با اون چشم ها کهرباییش مظلومانه نگاهمون کرد. پسرک گفت مامان ازت حساب می بره ها!

از این دلم می گیره آخرین بار نوازشش نکردیم! لمسش نکردیم! نگذاشتیم از محبتمون برخوردار بشه. نشست و نگاهمون کرد و ما رفتیم تو و در را بستیم...

آقای اردیبهشتی گفت می دونم کار اون پسره است! گفتم کدوم؟! گفت چند وقت پیش وقتی یکی از پسرهای همسایه داشت بهشون غذا می داد و من و پسرک هم باهاشون بازی می کردیم یکی از پسرهای ته کوچه اومد و سرشون داد زد که فرار کنند. پسرهمسایه گفت چی کارشون داری؟! کاری به کارت که ندارند؟! گفته بود ازشون بدم میاد! یک روز آخر بهشون سم می دهم تا بمیرند و از شرشون راحت بشم! حالا می بینی!

آقای اردیبهشتی می گفت من می دونم کار همونه! وگرنه چه دلیل داشت این گربه این جوری بمیره؟! چرا اون دوتای دیگه هم نیستند؟!

نمی دونم حقیقت داره یا نه؟! ولی اگه واقعی باشه... آخه چی باعث میشه یک آدم این قدر سنگدل بشه؟! چی باعث میشه ما آدم ها این قدر خودبزرگ بین و خودخواه بشیم که فکر کنیم صرف دوست نداشتن ما مجوز میشه که جون یک موجود زنده را بگیریم؟! مگه ما کی هستیم؟! چی میشه این قدر توهم می زنیم که خودمون را مرکز دنیا می بینیم و به خودمون حق می دیم حق حیات و زندگی، حق بقا را از دیگران بگیریم؟! آخه ما کی هستیم؟!

این روزها هر بار در یخچال را باز می کنم چشمم به یک بسته غذای باقی مونده میوفته که آخرین بار جمعشون کردم برای گربه ها و هیچ وقت نشد بهشون بدهم... نمی دونم چرا دلم نمیاد بندازمشون دور... هربار نگاهش می کنم و پشتم را می کنم به یخچال و درش را می بندم...

پیوست: این مدت که نبودم، حس کردم که زیاد هم به اینترنت و وبلاگ اعتیاد ندارم و می تونم راحت بدون اون ها هم زندگی کنم! ولی بعد متوجه شدم اعتیادم از اینترنت و وبلاگ نویسی به اس ام اس بازی با مامانم و چت گروهی با اعضای فامیل توی لاین تغییر ماهیت پیدا کرده! یعنی قانون بقای اعتیاد ثابت شد! اعتیاد از بین رفتنی نیست بلکه از شکلی به شکل دیگه تبدیل میشه!

بعدا نوشت: جا داره از دوست عزیز، جناب آقای علیرضا بابت زحمتی که برای هدر وبلاگ کشیدند تشکر کنم. سپاسگزارم.