تعطیلات برفی خود را چگونه گذراندید؟!

سلام

این چند روز برفی را چگونه گذراندید؟!

خوب این پنج روز تعطیلات برفی ما که به سختی گذشت. پسرک ما از دوشنبه تعطیل بود. البته ایشون که از شنبه مرتب به درگاه خدا دعا می کردند که فردا تعطیل باشه و پشت بندش من زیر لب باری تعالی را به هر چی مقدسات سراغ داشتم قسم می دادم که بی خیال دعاهای تنبلانه بچه ها! مدرسه ها تعطیل نشه!

ولی از او جایی که گویا دل بچه ها به خدا نزدیکتره! دوشنبه تعطیل شد و در حین این که پسرک دنیا را (یعنی همون خونه 80 متری را) داشت کن فیکون می کرد، من زیر لب به خدا می گفتم: دمت گرم خدا! ما هم بچه بودیم و برف هم زمان ما بیشتر می بارید! این قدر دم به ساعت تعطیل نبودیم ها! الان چی شده؟! خون بچه های این دوره و زمونه رنگین تره یا الان دوره فرزندسالاریه؟!

خلاصه که سه شنبه با بارش برف و تعطیل شدن کل زندگی دیگه آه از نهادمان برآمد! هی داشتیم در دلمان به خودمان قوت قلب می دادیم که می گذرد! صبر کن! یک کم صبر کن! چیزی نیست که! فوقش پنج روز ناقابله! حالا یک برنامه ای می چینیم تا اوقات فراقتمان پر شود!

خوب راستش غیر از برف بازی صبح سه شنبه و یک خرید کوچک روز چهارشنبه ما کلا تو خونه بودیم. کتاب اسفندیار را با پسرک تموم کردیم. با هم غذا من در آوردی پختیم. چندتا سی دی کارتون دیدیم. کمی تمیزکاری کردیم و ...

ولی این همه در خانه ماندن با پسرک هردویمان را کلافه کرده بود. هر چه می گذشت پسرک بیشتر شیطونی می کرد و بیشتر جولان می داد و وقتی خونه کوچک باشه لاجرم چندباری هم پرش به پر والده اش می خورد!!!!

این همه خوشی با تصمیم آقای اردیبهشتی مبنی بر سرکار نرفتن و ماندن در خانه در روز چهارشنبه دیگه کامل شد!

خدابانوی باکره ام کم کم به پام افتاده بود و وقار خدابانویی را کنار گذاشته بود و گولی گولی اشک می ریخت و التماس می کرد و یک چیکه سکوت و تنهایی ازم می خواست!

ولی مگه می شد؟! هر تدبیری می اندیشیدم، به در بسته می خورد و من بسی نگران این بودم که این خدابانوهه کلا متانتش را از دست بده و یک کاری دستمون بده!!!!

البته باید بگم این درد مشترک بود! چون هر از گاهی من و آنا با اس ام اس یا تلفن جویای  حال هم می شدیم که آیا زنده هستیم یا نه؟! هنوز عاقلیم یا خدای ناکرده کلا از دست بچه ها خل شدیم؟!!!

البته نگرانی من بی دلیل نبود و پنج شنبه صبح وقتی من می خواستم تکرار یک سریال را ببینم و آقای اردیبهشتی اصرار داشت به من بقبولونه این سریاله خیلی مزخرفه تا فلان برنامه ورزشی را ببینه و این وسط هم پسرک سی دی به دست ما را تهدید می کرد که می خواهد برای بار نهصد و سی و ششم من شرور 2 را ببینه ... اون اتفاقی که نباید بیوفته افتاد!!!

خدابانوی محترم ما کلا متانت و وقار را کنار گذاشت و دست به اسلحه شد و بی هدف و پشت سر هم، جیغ جیغ کنان تیرهای خطرناکش را به هر سو رها می کرد!

یک آن دیدم اگه به دادش نرسم یحتمل اوضاع از این هم وخیم تر میشه و خدای ناکرده می زنه چشم و چار یکی را کور می کنه و شب عیدیه کار میده دستمون!

اینه دست به کار شدیم و شال و کلاه کردیم و دست خدابانویمان را که هنوز داشت از زور خشم نفس نفس می زد را گرفتیم و روانه بیرون شدیم!

اول تصمیم گرفتم برم عکاسی نزدیک خونه آنا تا یک سری از عکس های قبلیم را برام چاپ کنه و بعد یک سر بزنم کتابخونه. بعدش هم تصمیم داشتم برم رستوران تنهایی ناهار بخورم.

وقتی راه ده دقیقه ای تا خونه آنا را به واسطه یخ زدگی معابر در نیم ساعت طی کردم و به عکاسی رسیدم، بهم گفت کم کمش دو ساعت باید صبر کنم. به آنا زنگ زدم که اگه حوصله داره با هم بریم بیرون که خبردار شدم روز تولدش طفلکی شده! اینه مثل همیشه روانه خونه اش شدم و اون با آغوش باز و دوتا فنجون چایی گرم و نون قندی که بوی کودکیم را می داد ازم استقبال کرد.

با هم کلی حرف زدیم. چایی خوردیم. اون گفت و من گفتم. به احتمال زیاد خدابانوی باکره اونم مثل من تحت فشار بوده ولی از اون جایی که موقرتر از مال منه فقط به سیخونک زدن با نیزه اش بسنده کرده بود!!!!

اون روز، بعد از مدت ها، چیزی را تجربه کردم که داشت فراموشم می شد.

بدون حضور بچه هامون، با هم کلی حرف زدیم. ناهار آب گوشت زدیم به بدن. بعد رفتیم روی تخت خوابیدیم و کلی حرف زدیم و موی همدیگه را با انگشت شونه زدیم تا خوابمون برد...

بعد بلند شدم و کتری گذاشتم و رفتم عکسم را گرفتم. برگشتم و باز چایی خوردیم و باز حرف زدیم. بعدش آماده شدیم تا بریم بیرون.

بعد از مدت ها، جلوی یک هم جنس دیگه ایستاده بودم و درباره آرایش کردن حرف زدم. بعد مدت ها برس رژگونه به دست گرفتم تا گونه یکی دیگه را رنگین کنم.

بعد از مدت ها با هم رفتیم خرید. بدون دلواپسی. رفتیم کیف دیدیم. لوازم آرایش دیدیم. شلوار خریدیم. با هم آب میوه و ذرت مکزیکی خوردیم (البته بیشترش پنیر پیتزا بود تا ذرت!). برگشتیم. عصرونه درست کردیم و ...

بعد از مدت ها از مخفی ترین رازهامون و احساسات قلبیمون با هم حرف زدیم. چیزهایی که نمی شد به کسی گفت. حس هایی که ممکن بود کس دیگه ای نفهمه و متوجه نشه...

بعد از مدت ها من تجربه لحظات منحصر به فرد زنونه را داشتم.

آخرین باری که یک روزی چنین زنانه داشتم، مال زمان مجردیم بود. یعنی حدود 11 سال پیش. احتمالا اون موقع دخترونه بوده نه زنونه...

من یادم رفته بود صحبت های دوتایی، بدون دلواپسی برای بچه و چک کردن مدام زمان چه مزه ای میده... من بی خیالی را فراموش کرده بودم... من یادم رفته بود چه کیفی داره دو تا زن با هم برند زیر پتو و کلی حرف بزنند... من از خاطر برده بودم چه لذتی داره خرید دوتایی با یک زن بدون نگرانی از این که شوهر کجاست و بچه چه کرد... من فراموش کرده بودم چه خوشاینده موهای یک زن دیگه را لمس کنی، شونه کنی و نوازش کنی... من حتی این قدر این چیزها را یادم رفته بود که موقع به دست گرفتن برس برای زدن رژگونه معذب بودم... من خیلی چیزها یادم رفته بود...من این همه آرامش و شعف را یادم رفته بود...

شب وقتی برگشتم خونه خدابانوی خشمگینم از رضایت و خستگی سرمست و بی حال رفت برای خودش ولو شد روی تخت و تازه با وایبر با یک دوست دیگه چت کرد تا کلا خوشی را برای خودش تکمیل کنه... بعد نفس راحتی بکشه و به یک خواب عمیق فرو بره...

پیوست: با همه این حرف ها، دیروز تمام مدت یک غمی توی دلم بود. نه! اصلا نیایید و ربطش بدید به این که آقای اردیبهشتی و پسرک را به حال خودشون رها کرده بودم که ابدا این طور نبود و اون دوتا هم مردونه رفته بودند برای خودشون کلی حال کرده بودند و کباب به بدن زده بودند... یک چیز دیگه بود... باید بدونم این نوای غمگین ته دلم برای چیه؟!