آرامش این روزهایم...

سلام

این مدت که نبودم اگرچه برام سخت بود چون کلی حرف برای زدن داشتم و دارم ولی فرصتی بود که بتونم از بهار لذت بیشتری ببرم.

آرامشی که این روزها تجربه می کنم به گونه ای منحصر به فرده. احساسی که دارم در قالب کلمات نمی گنجه. چون از جنس کلمات نیست. این روزها همه وجودم شده چشم و گوش و لمس. از دیدن جوانه های تازه سبز درخشان غرق لذت میشم. این روزها خدا را شکر می کنم که آشپزخونه کوچکم یک پنجره داره به کوچه که جلوش را درختان غرق در نور و زندگی گرفته اند. که محبوبه های شب خونه همسایه را میشه ازش دزدکی دید زد. میشه بازش کرد و موقع ظرف شستن مست از هوای بهاری شد. برای این که این پنجره کوچک نقطه عطف لحظات خونه نشینی منه.

این روزها جهان را به گونه دیگه ای تجربه می کنم و چه قدر خدا را سپاسگزارم که فرصت چنین تجربه ای را بهم داده. از خدا سپاسگزارم برای این که بهم یک فرصت دیگه داده تا یک بهار دیگه را لمس کنم، ببینم، بشنوم و حس کنم.

خلاصه که شادم. آرومم. تنها ناراحتی این روزهام اینه که اینترنت خونه هنوز قطعه و نمی تونم حرف هام را بنویسم که هر روز از ذهنم جاری میشه در دست هام ولی همون جا می مونه و راکد میشه. که نمی تونم به دوستانم سر بزنم.

از گوشیم کامنت ها و بعضی از پست های دوستان را می خونم ولی نمی تونم نظر بگذارم. عذر تقصیر من را پذیرا باشید.

براتون روزهای بهاری زیبایی آرزومندم.

پیوست: چه خوبه آدم یک دوستی داشته باشه که از اون سر دنیا عکست را توی وایبر ببینه بعد کلی از رنگ فیروزه ای مانتوت و مدلش تعریف کنه و بگه دلش یکی از این ها می خواهد بعد هم مرتب بگه که باورش نمیشه بیشتر از 50 کیلو وزن داشته باشم!!!!! بعد تو با این که از هر جنبه که بخواهی منطقی به موضوع نگاه کنی نمی تونی باور کنی که این هیکل تپل مپل را چه طور میشه زیر 50 دید؟! ولی در ضمن هم نتونی جلوی کامیون های قندی که تند و تند میاند توی دلت را آب بشند را بگیری! چه خوبه!