روز زن، روز یک انسان، مبارک.

سلام

می خواهم به مناسبت روز زن یک پست بنویسم.

نمی خواهم از تقدس مادر یا لطافت زن بگم. نمی خواهم مادرها را فرشته بدانم. نمی خواهم بنویسم بااحساس ترین و ظریف ترین موجود زمین است. نمی خواهم بگویم اگه خدا زن را حیوان می آفرید آهو می شد و اگه حشره پروانه و ... نمی خواهم حرف های کلیشه ای بزنم. نه نمی خواهم.

می خواهم از زاویه دیگری به زن نگاه کنم. از زاویه دید یک انسان.

ما به زن در به ظاهر تعریف ها و تمجیدهایمان همه گونه هویتی می بخشیم. از او موجودی مقدس و فرشته و پروانه و ... می سازیم الا انسان.

نگاه به زن به ندرت یک نگاه انسانی است. یک انسان با نیازها و خواسته ها و تمناهای انسانی. یک انسان با توانایی ها، استعدادها، نقاط ضعف های انسانی. یک انسان با هوس ها و ترس ها و خشم ها و نواقص انسانی.

زن نه فرشته است، نه مورد تقدیس و نه موجودی ظریف و لطیف که مدام باید ازش حمایت بشود. نه اغواگری که تجسم شیطان بر روی زمین است. زن انسان است.

ما به خاطر توانایی فیزیولوژیک زن برای باردار شدن و مادر شدن، چنان جایگاهی ساختیم که هویت انسانی او را ازش گرفته ایم. آن قدر از فرشته و بهشت و فداکاری و ایثار در گوش او خوانده ایم که پرش کردیم از احساس گناه! از عذاب های هر روزه! تعارض های همیشگی!

یک مادر شاغل مدام برای این که دنبال جایگاه و هویت اجتماعیش و البته کمک به اقتصاد خانواده و یافتن سهمش از زندگی است، باید در دادگاه های هر روزه درونی اش حاضر شود. از دیدن اشک های کودکش رنج بکشد و مدام خودش را سرزنش کند که چه مادر بدیست که به اندازه کافی شایسته و فداکار نیست.

یک زن مدام باید نگران باشد که مبادا با توجه کردن به خواسته هایش، نیازهایش وقت کمی برای خواسته ها و نیازها و خدماتی که خانواده اش از اون انتظار دارند، بگذارد. از خودش بزند و فرسوده بشود.

یک مادر، اگر فرزندش بی ادبی کرد، ناسزا گفت، گستاخی کرد و ... مدام مورد شماتت قرار می گیرد که چرا بچه ات را خوب تربیت نکرده ای؟!

یک زن، مدام در احساس گناه می سوزد وقتی نگاه بی شرمانه مرد بیماری را بر روی وجودش احساس می کند. مدام از خودش می پرسد مگر من چه کردم که سزاوار این نگاه و این برخورد بوده ام؟!

یک زن را از خیلی از فعالیت های روزمره باز می دارند، از دوچرخه سواری، ادامه تحصیل در بعضی رشته ها، داشتن بعضی مشاغل، حتی یک سفر رفتن، یک زن تنها در یک شهر غریب هیچ مامن و سرپناه امنی نخواهد داشت، برای پیشرفت یک زن همیشه سدی وجود خواهد داشت، آن هم به بهانه این که او موجودی لطیف و ظریف و زیباست که باید مدام مورد حمایت و نگه داری و محافظت قرار بگیرد. گوهری است که مدام باید در صدفش باشد! محافظت در مقابل کی؟! همان کسانی که چنین عقیده ای دارند!

گناه یک زن چند برابر گناه یک مرد در دیده ها و ذهن ها حک خواهد شد، ولی حقش نصف مرد است. از زن برای داشتن متانت و وقار و صبوری و تحمل و گذشت و فداکاری انتظارها می رود ولی سهمش نصف مرد است. زن را پایگاه ساختن نسل ها و تربیت انسان ها و به تعبیری نردبان معراج مرد!!!! می نامند و آن وقت لزوم حضورش، ارزش زنده بودنش را نصف مرد می دانند. زن را موجود مقدس، فرشته خدا بر روی زمین می نامند که خوبی و نیکی و راه درست زندگی کردن را به فرزندانش می آموزد و آن وقت شهادتش را نصف مرد می دانند. زن را کسی می نامند که بهشت خدا با همه عظمت و نیکی و نعمت هایش زیر پاهای اوست، آن وقت عقلش را نصف مرد می دانند!

چگونه این تعارض ها را می شود توجیه کرد؟!

به امید روزی که زن را انسان بدانند. گناهش را برابر با مرد، خطاهایش را انسانی، نیازها و غنایش را، نقص ها و توانایی هایش را، ضعف ها و نقاط قوتش را، نیکی و بدیش را، حق و انتظارش و... را در حد انسان و آدم ببینند. نه تقدسی به او ببخشند که زنجیری به پایش شود و نه او را ضعیفه ای ببینند که حق اظهار وجود ندارد.

به امید روزی که دیگر روز زن و روز مرد نداشته باشیم. روز انسان بودن را جشن بگیریم.

به امید آن روز...

پیوست: پنج شنبه عصر به پیشنهاد پسرک به پارک ساعی رفتیم. عجب شب محشری. کنار حوضی نشسته بودم و صدای ریزش فواره ها گوشم را نوازش می داد. پسرک و آقای اردیبهشتی چند قدم آن طرف تر والیبال بازی می کردند و سکوت دل انگیز و گرمی پارک را در آغوش کشیده بود. نسیم ملایمی هم می وزید و یک نم بارون کوچولو هم زد.

چشم هام را بستم. صدای خش خش برگ ها، نوازش ملایم نسیم روی گونه هام، بوی بارون، صدای ملایم و آرامش بخش آب و صدای خنده پسرک... یک لحظه حس کردم با همه هستی یکی شده ام. من و جهان. هیچ حد و مرزی نیست... هیچ...