بهت زده، خشمگین و ناامید...

سلام

نمی دونم اسمش را چی میشه گذاشت؟! اتفاق؟! قسمت؟! حکمت؟!

که درست بعد از نوشتن پست قبلی و امیدهای قشنگی که توی ذهنم اگرچه آرمانی به نظر می رسید ولی در عین حال شدنی و ممکن بود، باید چنین حرفی را می شنیدم.

حتما گیج شدید؟! می پرسید قضیه چیه؟! بگذارید از اول بگم!

خانواده مادری من خانواده تحصیل کرده و دانشگاهی هستند. وقتی توی فامیلت استاد دانشگاه داشته باشی که باسابقه باشه و در دانشگاه بزرگی هم تدریس کنه ناخودآگاه با زندگی واقعی و خصوصی اساتید دیگه هم آشنا و خبردار میشی.

یکی از این اساتیدی که به همین واسطه باهاش آشنا شدم، یکی از اساتید به نامه که توی زمینه ادبیات، عرفان و متون اسلامی تالیفات زیادی داره. چند تا از کتاب هاش را خونده بودم. برام ثقیل و سنگین بود ولی به گونه ای جذب نوشته ها و سبک تفکرش شده بودم و به نظرم انسان محترم، خوش فکر و متعالی میومد.

بعد همین دیروز به واسطه ای حرف هایی نقل قول از این استاد در مورد زنان شنیدم که تا مدتی تو شوک بودم. نه! نگید که ممکنه شایعه باشه منبعم خیلی موثق بود!

راستش اگه یک فرد از طبقه اجتماعی پایین چنین حرفی بزنه باعث ناراحتیم می شد.

اگه یک فرد کم سواد که هیچ مطالعه ای نداره چه برسه به تالیف چنین دیدگاهی نسبت زن داشته باشه می تونم تحمل کنم و هضمش کنم.

اگه این حرف ها از دهان یک مرد لات خارج می شد، اگرچه آزاردهنده بود بیشتر می شد درکش کرد.

اما وقتی یک استاد، یک فرد تحصیل کرده، کسی که این همه تالیف و اثر داره، کسی که چنین قلمی داره و از چنین موضوعات متعالی می نویسه، این گونه درباره زن و وجودش و هویتش حرف می زنه آدم دچار شوک و بهت میشه.

گیجم... چه طور کسی که چنین درباره هستی و فلسفه وجود می نویسه و به ظاهر چنین تفکری داره، چنین درباره زنان حرف می زنه؟! این که مهم نیست که فکر و هوش و توانایی و استعداد زن چی باشه، همه زنان در نظر ایشون فقط یک فرصتند برای ارضای غرایزشون!

درست مثل خروسی حریص که به دنبال جمع کردن مرغ های بیشتر و بیشتر برای وسعت بخشیدن به قلمروش و رفع نیازهاش باشه...

حالم بده...

بهت زده، خشمگین و ... و ناامیدم...

ناامید از تغییر...